برازندگی مدل معادلات ساختاری خودناتوان سازی بر اساس رفتار کمک طلبی با میانجی‌گری تنظیم شناختی هیجانی در دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان خدابنده

Abstract

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف، برازندگی مدل معادلات ساختاری خودناتوان­سازی بر اساس رفتار کمک طلبی با میانجی­گری تنظیم شناختی هیجانی در دانش­آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان خدابنده انجام شد. روش کار: روش پژوهش مقطعی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش­آموزان مقطع دوم متوسطه شهرستان خدابنده در سال تحصیلی 1401-1400 تشکیل دادند، تعداد 420 نفر را روش نمونه گیری تصادفی خوشه­ای انتخاب شدند. در این پژوهش از ابزارهای خودناتوان سازی (جونز و رودوالت، 1982)، رفتار کمک طلبی (ریان و پینتریج، 1997) و تنظیم هیجان (گارنفسکی و کرایج، 2006) استفاده شد. به منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS-V23 و Lisrel-V8.8 استفاده گردید. همچنین به‌منظور پاسخگویی به فرضیه‌های پژوهش از مدل‌یابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: یافته­های پژوهش نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار است. نتایج نشان داد خودناتوان سازی بر اساس رفتار کمک طلبی با میانجی­گری تنظیم شناختی هیجان در دانش­آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان خدابنده از برازش مطلوبی برخوردار است. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که هماهنگی لازم بین مراکز مشاوره و مشاورین مدارس مورد تاکید بیشتری قرار گیرد تا ضمن بهبود تنظیم هیجان و رفتار کمک طلبی، زمنیه کاهش خودناتوان سازی در دانش­آموزان فراهم گردد.