اثربخشی طرحواره‌های درمانی در بهبود تعاملات اجتماعی و همدلی در محیط‌های آموزشی

Abstract

زمینه و هدف: بهبود تعاملات اجتماعی و همدلی در محیط‌های آموزشی امری مهم در علم روانشناسی است، لذا این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی طرحواره‌های درمانی در بهبود تعاملات اجتماعی و همدلی در محیط‌های آموزشی انجام شد. روش کار: با توجه به اهمیت مهارت‌های اجتماعی و همدلی در موفقیت تحصیلی و رشد شخصی، تحقیق حاضر به بررسی تاثیر یک روش درمانی جدید در این زمینه می‌پردازد. بطور تصادفی 120 دانش‌آموز به عنوان نمونه انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه‌های استاندارد تعاملات اجتماعی، همدلی و طرحواره‌های ناسازگار اولیه استفاده شد. به منظور ارزیابی تغییرات، 12 جلسه درمانی برگزار گردید. روش تحقیق به صورت نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. تحلیل واریانس یک طرفه برای بررسی تفاوت‌های معنی‌دار بین گروه‌ها مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که شرکت‌کنندگان در گروه آزمایش پس از گذراندن جلسات درمانی بهبود قابل توجهی در تعاملات اجتماعی و همدلی نشان دادند. تحلیل واریانس حاکی از وجود تفاوت‌های معنی‌دار بین گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای مورد بررسی بود. به طور خاص، گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، بهبود معناداری در مقیاس‌های تعاملات اجتماعی و همدلی نشان داد. نتیجه‌گیری: این یافته‌ها نشان می‌دهد که طرحواره‌های درمانی می‌توانند به عنوان یک روش مؤثر برای بهبود مهارت‌های اجتماعی و افزایش همدلی در محیط‌های آموزشی مورد استفاده قرار گیرند. پژوهش حاضر با تأکید بر نقش مهم طرحواره‌های درمانی، پیشنهاد می‌دهد که این رویکرد درمانی می‌تواند به طور مؤثر در برنامه‌های آموزشی و تربیتی ادغام شود تا بهبود تعاملات اجتماعی و همدلی در دانش‌آموزان و دانشجویان تسهیل گردد.