اثربخشی آموزش والدگری مثبت بر ناگویی هیجانی و خودکنترلی کودکان دارای اختلال رفتار برونی‌سازی شده

Abstract

زمینه و هدف: اختلال رفتاری برونی‌سازی شده از آن دست اختلالاتی است که فرایند رفتار اجتماعی و سلامت روان‌شناختی و هیجانی کودکان را مختل می‌کند. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش والدگری مثبت بر ناگویی هیجانی و خودکنترلی کودکان دارای اختلال رفتار برونی‌سازی شده انجام گرفت.روش: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل کودکان پسر دوره دبستان دارای اختلال رفتاری برونی‌سازی شده شهر مشهد در سال تحصیلی 99-1398 بود. در این پژوهش 30 کودک پسر دارای اختلال رفتار برونی‌سازی شده با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه‌های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 15 کودک). والدین گروه آزمایش مداخله آموزش والدگری مثبت را طی دو ماه در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. این در حالی بود که والدین حاضر در گروه گواه این مداخله را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکردند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه سیاهه رفتاری کودکان و نوجوانان (آخنباخ و رسکورلا، 2001)، پرسشنامه ناگویی هیجانی کودکان (ریف و همکاران، 2006) و پرسشنامه‌ خودکنترلی کودکان (کندال و ویلکاکس، 1979) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس توسط نرم‌افزار آماری SPSS23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش والدگری مثبت بر ناگویی هیجانی و خودکنترلی کودکان دارای اختلال رفتار برونی‌سازی شده تاثیر معنادار دارد (001/0>p). بدین صورت که این مداخله توانسته منجر به کاهش ناگویی هیجانی و بهبود خودکنترلی این کودکان شود.