اثربخشی آموزش خودشفقت‌ورزی بر استرس ادراک‌شده و انسجام روانی مراقبان سالمند

Abstract

سابقه و هدف: پژوهش حاضر به‌منظور بررسی اثربخشی آموزش خودشفقت‌ورزی بر استرس ادراک‌شده و انسجام روانی مراقبان سالمند انجام گرفت. مواد و روش‌‌ها: این پژوهش با روش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل با مرحله‌ی پیگیری دوماهه انجام شد. جامعه‌ی آماری پژوهش حاضر را افراد مراقب سالمند مراکز تحت نظارت وزارت بهداشت شهر تهران در سال 1401 تشکیل دادند. در این پژوهش، تعداد 27 مراقب سالمند با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه‌های مداخله و کنترل جای‌دهی شدند. گروه مداخله آموزش خودشفقت‌ورزی را طی 2.5 ماه در 10 جلسه دریافت کرد. پرسش‌نامه‌های استفاده‌شده در این پژوهش شامل پرسش‌نامه‌ی مقیاس استرس ادراک‌شده (کوهن، ک کامارک و مرملستین، 1983) و پرسش‌نامه‌ی احساس انسجام روانی (فلسنبرگ، ونتکولت و مریک، 2006) بود. داده‌های جمع‌آوری‌شده به‌شیوه‌ی تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS23 تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش خودشفقت‌ورزی بر استرس ادراک‌شده (0.001>P؛ 0.61=Eta؛ 39.69=F) و انسجام روانی (0.001>P؛ 0.63=Eta؛ 43.25=F) مراقبان سالمند تأثیر معنادار دارد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان چنین نتیجه گرفت که آموزش خودشفقت‌ورزی می‌تواند به‌عنوان روشی کارآمد به‌منظور کاهش استرس ادراک‌شده و بهبود انسجام روانی مراقبان سالمند به کار رود.