ارزیابی کارایی معادلات برآوردی حداکثر ضربان قلب جهت تنظیم شدت فعالیت بدنی در دانش‌آموزان 8 تا 12ساله

Abstract

سابقه و هدف: متخصصان قلب و عروق و ورزش برای کنترل فشار کار در ورزش و توان‌بخشی، استفاده از شاخص‌های هزینه‌ی اکسیژن مصرفی، ضربان قلب و شاخص خستگی را توصیه می‌کنند. در این میان، کنترل شدت ورزش به‌وسیله‌ی شاخص ضربان قلب بسیار رایج است. بااین‌حال، در ابتدا باید حداکثر ضربان قلب (HRmax) به‌عنوان مبنای محاسبات، اندازه‌گیری یا برآورد شود. هدف از مطالعه‌ی حاضر، ارزیابی روایی معادلات برآورد HRmax در دانش‌آموزان 8 تا 12ساله‌ی سالم بود. مواد و روش‌‌ها: در مطالعه‌ی کاربردی حاضر که از نوع هم‌بستگی بود، شاخص HRmax به دو روش آزمون ورزشی فزاینده و معادلات رگرسیونی ویژه‌ی کودکان در 205 پسر سالم 8 تا 12ساله به‌ترتیب اندازه‌گیری و برآورد شد. به‌منظور مقایسه‌ی HRmax برآوردشده و اندازه‌گیری‌شده از هم‌بستگی پیرسون، تی همبسته و ریشه‌ی میانگین مربعات خطا استفاده شد. یافته‌ها: هم‌بستگی ضعیفی بین HRmax برآوردشده و اندازه‌گیری‌شده مشاهده شد (0.18 - 0.09=R). اختلاف معناداری بین HRmax برآوردشده و اندازه‌گیری‌شده وجود داشت (ضربه در دقیقه 4.8-1.4= میانگین اختلاف) (0.05>P)، به‌طوری که معادله‌ی Nikolaidis به بیش‌تخمینی معنادار و معادلات Shargal و Gelbert به کم‌تخمینی معنادار HRmax منجر شد. همچنین، مقادیر ریشه‌ی میانگین مربعات خطا در معادلات برآورد HRmax، بالا بود (ضربه در دقیقه 7.4 – 6.9 = RMSE). نتیجه‌گیری: با توجه به ناکارآمدی معادلات خارجی برآورد HRmax در کودکان ایرانی، طراحی معادلات بومی توصیه می‌شود