بررسی حضور متالوبتالاکتاماز دهلی نو (NMD-1) در انتروباکتریاسه های جدا شده از عفونت ادراری در شهر کرج

Abstract

سابقه و هدف: عفونت‌ دستگاه ادراری یکی از مهم‏ترین بیماری‌های عفونی است. آنتی‌بیوتیک‌های‌بتالاکتام به ویژه نسل های سوم و چهارم سفالوسپورین‌ها در درمان این عفونت موثر هستند. تولید آنزیم بتالاکتاماز توسط باکتری ها مهم ترین مکانیسم ایجاد مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌های بتالاکتام مختلف است که تهدیدی جدی برای استفاده از این داروها در آینده می‌شود. هدف از این پژوهش بررسی حضور بتالاکتاماز blaNDM-1 در انتروباکتریاسه­های جدا شده از عفونت ادراری بود. روش بررسی: در این تحقیق مقطعی- توصیفی، 100 جدایه انتروباکتریاسه از نمونه های ادراری جمع‌آوری شده از بیمارستان­ها و آزمایشگاه­های استان البرز، جداسازی شد. جدایه­ها توسط آزمایش­های استاندارد بیوشیمیایی و میکروبی شناسایی شدند. الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی جدایه­ها نسبت به 11آنتی بیوتیک مختلف با روش کربی بائر بررسی شد. جدایه­ها به صورت فنوتیپی از لحاظ تولید بتالاکتاماز (blaNDM-1) مورد بررسی قرار گرفتند. در مورد جدایه های دارای بتالاکتاماز (blaNDM-1) با کمک پرایمر اختصاصی PCR انجام گرفت و در آخر محصول PCR تعیین توالی و بررسی شد. یافته­ها: الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیک به صورت زیر مشاهده شد: آمپی سیلین (85 %)، ایمی پنم (70 %)، کانامایسین (66 %)، ­سفوتاکسیم (51 %)، سفتریاکسون (51 %)، تتراسایکلین (50 %)، سفتازیدیم (49 %)، سیپروفلوکساسین (46 %)،‌ نوروفلوکساسین (36 %)، جنتامایسین (29 %) و مروپنم (27 %). نتایج حاصل از PCR نشان داد 2 % از جدایه ها دارای ژن blaNDM-1 بودند. نتیجه­گیری: افزایش مقاومت آنتی‌بیوتیکی در جدایه­های بالینی و ظهور بتالاکتاماز های جدید این هشدار را می‌دهد که باید سیاست استفاده از آنتی‌بیوتیک­ها جهت درمان عفونت­های باکتریایی تغییر یابد.