پیش‌بینی خودتنظیمی یادگیری بر اساس سازگاری هیجانی و هوش موفق

Abstract

زمینه و هدف: خودتنظیمی یادگیری از مؤلفه­های مهم و اثرگذار تحصیلی دانش­آموزان می‎باشد که با عوامل روانشناختی در ارتباط است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه خودتنظیمی یادگیری با سازگاری هیجانی و هوش موفق در بین دانش آموزان می‌باشد. روش کار: روش پژوهش از نوع همبستگی بود که جامعه آماری آن شامل دانش آموزان دختر و پسر دوره متوسطه تهران بود که 456 نفر از آن­ها به صورت خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب گردیدند و از آن­ها خواسته شد که پرسشنامه­های خودتنظیمی یادگیری ریان و کانل (1989)، هوش موفق گریگورنکو و استرنبرگ (2002) و سازگاری هیجانی رابیو و همکاران (2007) را تکمیل نمایند. از روش­های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون همزمان برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین سازگاری هیجانی با خودتنظیمی یادگیری (01/0 >p) و نیز هوش موفق با خودتنظیمی یادگیری رابطه معنی­داری وجود دارد (01/0 >p). همچنین نتایج نشان داد سازگاری هیجانی و هوش موفق به صورت مثبت و معنی­دار خودتنظیمی یادگیری را پیش بینی می­نمایند (001/0 =p). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج می‌توان بیان کرد که هر چقدر هوش موفق و سازگاری هیجانی بالاتر باشد خودتنظیمی یادگیری نیز بالاتر خواهد بود و به همین خاطر باید خاطرنشان کرد که والدین و مسئولین آموزشی و نظام تعلیم و تربیت جهت تقویت خودتنظیمی تحصیلی باید محیط‌های غنی برای تقویت این دو مولفه برای فراگیران فراهم نمایند.