اثر ۸ هفته تمرین هوازی و مکمل سیر بر PGC1-a و TFAM در بافت مغز موش های صحرایی سالمند پارکینسونی شده با رزرپین

Abstract

مقدمه: بیماری پارکینسون یک اختلال تخریب نورونی است که به وسیله نقص رفتاری، شناختی و بیوشیمیایی می شود. با توجه به اثرات مطلوب ورزش و گیاهان دارویی بر سیستم عصبی، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی (AT) همراه با مکمل دهی سیر (G) بر نشانگر های بیوژنژ میتوکندریایی بافت مغز در موش های صحرایی سالمند پارکینسونی شده با رزرپین (Res) بود. روش­ها: در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگو-داولی پارکینسونی شده mg/kg 2 رزرپین (Res) به گروه­های (1) Res، (2) AT، (3) مکمل سیر (G) و (4) AT+G تقسیم شدند. جهت بررسی اثرات Res بر متغیر­ها تعداد 8 سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم (HC) قرار گرفتند. تمرین هوازی به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه مدت 15-48 دقیقه با سرعت 10-24 متر بر دقیقه انجام شد. مکمل سیر نیز روزانه mg/kg 500 به صورت خوراکی مصرف شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون آنالیز واریانس یک­راهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0≥P). نتایج: مقادیر PGC1-a گروه های G (003/0=P)، AT (001/0=P) و AT+G (001/0=P) به طور معنی داری بیشتر از گروه Res بود. همچنین در گروه AT+G به طور معنی داری بیشتر از گروه G بود (001/0=P).مقادیر TFAM در گروه های AT (005/0=P) و AT+G (001/0=P) به طور معنی داری بیشتر از گروه Res بود. همچنین در گروه AT+G به طور معنی داری بیشتر از گروه های G (001/0=P) و AT (001/0=P) بود. نتیجه­ گیری: ترکیب تمرین و مکمل سیر ممکن است اثرات افزایشی یا هم افزایی بر سلامت و عملکرد میتوکندری در بیماری پارکینسون داشته باشد.