مقایسه اثربخشی درمان روان‌پویشی کوتاه‌مدت فشرده (ISTDP) و درمان وجودی بر نشانه‌ها و علائم بیماران روان‌تنی مراجعه‌کننده به بیمارستان امام خمینی تهران

Abstract

سابقه و هدف: اختلالات روان‌تنی، موضوع مهم مربوط به سلامت جسم و روان است. از این رو پژوهش جهت شناسایی روش‌های درمانی مؤثر بر این اختلاات حائز اهمیت است. بنابراین هدف پژوهش مقایسه اثربخشی درمان روان‌پویشی کوتاه‌مدت فشرده و درمان وجودی بر نشانه‌ها و علائم بیماران روان‌تنی مراجعه‌کننده به بیمارستان امام خمینی تهران بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون –پس­آزمون و پیگیری دوماهه با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران روان‌تنی مراجعه­کننده به این بیمارستان در سال 1400 بود. تعداد 45 نفر که ملاک‌های ورود به پژوهش را داشتند به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه روان‌درمانی پویشی، درمان وجودی و کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه شکایات روان‌تنی تاکاتا و ساکاتا (2004) بود که در سه مرحله پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری توسط هر سه گروه تکمیل شد. همچنین پروتکل‌های روان‌پویشی و درمان وجودی در گروه‌های آزمایش اجرا شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر به کمک نرم‌افزار SPSSV19 تحلیل شد. یافته­ها: نتایج نشان داد درمان روان‌پویشی در مقایسه با درمان وجودی باعث کاهش نشانه‌ها و علائم بیماران روان‌تنی (79/11=F و 001/0=P) شد و این درمان‌اثربخش‌تر بود. نتیجه­گیری: در نهایت می­توان گفت هر دو درمان مؤثر بودند و درمان روان‌پویشی نسبت به درمان وجودی اثربخشی بیشتری داشت و لذا استفاد از این درمان‌ها می‌تواند در کاهش‌ علائم بیماران روان‌تنی کمک‌کننده باشد.