ارائه مدل علّی مؤلفه‌های تشکیل دهنده یادگیری ترکیبی و تأثیر آن بر علمکرد تحصیلی مقطع متوسطه

Abstract

زمینه و هدف: یادگیری ترکیبی، تلفیقی از رویکرد سیستمی و نگرش اقتضایی به یادگیری است. این بدان معنی است که ضمن توجه به ارتباط میان تمامی اجزا به ‌عنوان یک کل به شرایط به‌کارگیری این ابزارها در راستای تحقق بهترین نتیجه توجه ویژه ‌می‌شود. بنابراین مساله تحقیق این است که مدل علّی مؤلفه‌های تشکیل دهنده یادگیری ترکیبی و تأثیر آن بر علمکرد تحصیلی مقطع متوسطه چگونه است؟ روش کار: این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی است و از روش تحقیق ترکیبی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل متخصصان حوزه مطالعات برنامه ریزی درسی، تکنولوژی آموزشی، فلسفه تعلیم و تربیت، آموزش از دور و یادگیری ترکیبی بود. در این پژوهش نمونه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد. حجم نمونه شامل 15 نفر از اساتید حوزه مربوطه در دانشگاه پیام نور کرمان بود که به شکل نمونه­گیری گلوله برفی انتخاب شدند. با استفاده از روش دلفی تجزیه و تحلیل داده­ها انجام گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که عناصر مفهومی (بعد سازمانی، فلسفه تربیتی، نیازسنجی و اهداف)، عناصر تحلیلی (تحلیل مخاطببین، تحلیل و عرضه محتوا، تجزیه و تحلیل محیط و رسانه­های مورد استفاده )، عناصر اجرایی (طراحی، تولید کنندگان، یادگیری و یاددهندگی و تعامل و ارتباط) و عناصر پشتیبان (عوامل پشتیبان، سیستم مدیریتی، ارزشیابی، عدالت آموزشی، سامان دهی و سازماندهی، ایجاد انگیزه و محرک، تحلیل ویژگی­های فراگیران، مدیریت آموزش و یادگیری و محیط ساخت و ساز­گرا) از عوامل تشکیل دهنده یادگیری ترکیبی و تأثیر آن بر علمکرد تحصیلی می­باشند. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج بدست آمده، آموزش ترکیبی می­تواند تغییرات همه جانبه­ای در رشد شناخت، مهارت و نگرش یادگیرنده که نیاز به فعال بودن فراگیر در امر یادگیری دارد، به همراه داشته و باعث ارتقا عملکرد تحصیلی فراگیران شود.