تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر برخی نشانگرهای آپوپتوزی در بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین

Abstract

زمینه و هدف: استفاده از داروهای مختلف در سندرم ترک معمولاً اثربخشی کمی دارند و سبب وابستگی فرد به مواد جدید می­ گردد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر ۸ هفته تمرین مقاومتی بر سطح پروتئین‌های Bax و Bcl-2 در بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین بود. روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه شامل کنترل، سندرم ترک، و تمرین مقاومتی فزاینده و سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده تقسیم شدند. اعتیاد به مورفین از طریق تجویز خوراکی مورفین سولفات 0/4 میلی‌گرم/دسی‌لیتر به مدت 21 روز القا شد. برای اطمینان از وابستگی به مورفین، به تعدادی از حیوانات نالوکسان (2mg/kg, ip) تزریق گردید. سپس گروه‌های تمرین به مدت 8 هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موش‌ها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیت‌های الایزا استفاده شد. یافته‌ها: افزایش معنی‌دار سطح پروتئین Bax (پروآپپتوتیک) (0/03=P) و کاهش معنی‌دار سطح پروتئین Bcl-2 (آنتی‌آپوپتوزی) (0/006=P) در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم گزارش شد. همچنین افزایش سطوح Bcl-2 (0/043=P) و کاهش پروتئین‌های Bax (0/01=P) در گروه سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده در مقایسه با گروه سندرم ترک تفاوت معنی‌دار را نشان داد. نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی فزاینده احتمالاً می‌تواند بر میزان کاهش فاکتورهای آپوپتوتیک بافت قلب در موش‌های با سندرم ترک مورفین اثر مثبت و محافظتی داشته باشد.