تأثیرتمرین تداومی همراه با مکمل رزوراترول بر بیان ژن‌های آتروژین-1 و Foxo1 در کاردیومیوسیت ها در موش‌های صحرایی نر دیابتی

Abstract

مقدمه: بیان فاکتورهای رونویسی Foxo در صورت بروز آتروفی دچار افزایش می‌شوند که در حالت دفسفریله، از طریق فعال‌سازی رونویسی لیگازهای یوبی‌کوئیتن مانند آتروژین-1 در تخریب پروتئازومی شرکت می‌کنند. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تدوامی با مکمل رزوراترول بر بیان ژن‌های آتروژین-1 و Foxo1 بافت بطن چپ قلب در موش‌های صحرایی دیابتی است. روش‌ها: در این پژوهش تجربی 25 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته و وزن 180-250 گرم به‌طور تصادفی به 5 گروه شامل: کنترل (5 سر)، دیابت (5 سر)، دیابت-رزوراترول (5 سر)، دیابت-تمرین هوازی (5 سر)، دیابت-رزوراترول-تمرین هوازی (5 سر) تقسیم شدند. پس از القای دیابت از طریق STZ حیوانات گروه‌های دیابتی، برنامۀ تمرین شامل 8 هفته تمرین هوازی با شدت 60 تا 75% حداکثر اکسیژن مصرفی اجرا شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌های پژوهش از تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی در نرم‌افزار SPSS و در سطح آماری (05/0 >P) استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد القای دیابت با STZ همراه با رژیم غذایی پُرچرب باعث تفاوت معنادار در میزان بیان ژن آتروژین-1 بین دو گروه DM با گروه ARDM شد (02/0 =P)، درحالی‌که سطح تغییرات بیان ژنی Foxo1 بین گروه ARDM با دیگر گروه‌ها معنادار بود (001/0= P). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط با تغییر در بیان ژنی Foxo1 به همراه کاهش معنادار بیان ژن آتروژین-1می‌تواند به‌عنوان یک روش غیردارویی در فرایند درمان بیماران کاردیومایوپاتی دیابتی مؤثر باشد.