اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و خودکارآمدی زنان مطلقه

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: طلاق می‌تواند بر انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و خود کارآمدی فرد تأثیر سوء داشته باشد. هدف از این مطالعه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و خودکارآمدی زنان مطلقه بود. مواد و روش کار: روش پژوهش به‌صورت نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه زنان مطلقه شهر همدان بودند که بین سال‌های 1396- 1400 به دادگاه خانواده شهرستان همدان مراجعه و طلاق گرفتند که از این تعداد، ۲ گروه 20 نفره با روش نمونه‌گیری در دسترس مبتنی بر ملاک انتخاب و به‌صورت تصادفی به گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم شدند که (بعد از تعقیل گروه آزمایش به 17 نفر رسید) و به پرسشنامه انعطاف پذیری روان‌شناختی (پذیرش و عمل) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران در سه نوبت پیش- پس‌آزمون و پیگیری پاسخ داد. آزمودنی‌های گروه آزمایش تحت آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شیوه‌ی گروهی (به‌صورت آموزش و مهارت)، به‌صورت هفته‌ای ۱ جلسه 90 دقیقه‌ای قرار گرفتند ولی در این مدت، به گروه کنترل آموزشی داده نشد. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و سطح معنی‌دار 05/0< p تجزیه و تحلیل آماری شدند. یافته‌ها: تحلیل نتایج نشان داد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد منجر به افزایش انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و خودکارآمدی در زنان مطلقه می‌شود. در مرحله پیگیری تغییرات همچنان پا بر جا مانده است (010/0=P). بحث و نتیجه‌گیری: از درمان مبتنی بر پذیش و تعهد می‌توان جهت افزایش انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و خودکارآمدی زنان مطلقه استفاده نمود.