رابطه اوقات فراغت توانمند محور و تعارض کار- خانواده با میانجیگری تاب آوری روانی پرستاران زن

Abstract

زمینه و هدف: کیفیت فعالیت­های اوقات فراغت، در سبک زندگی امروز، می‌تواند گره­گشای برخی استرس­های ناشی از شغل باشد. بر همین اساس هدف پژوهش، بررسی ارتباط بین اوقات فراغت توانمند محور و تعارض کار- خانواده با میانجی­گری تاب آوری انجام شد. روش کار: روش تحقیق حاضر از نوع پژوهش توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شامل پرستاران بیمارستان­های منطقه 2 تهران بود. حجم نمونه برابر 210 نفر از پرستاران این منطقه بود که به روش خوشه­ای و تصادفی انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری پژوهش شامل پرسش نامه تعارض کار-خانواده کارلسون و همکاران (2000)، پرسش نامه محقق ساخته اوقات فراغت توانمندمحور و پرسش نامه تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) بود. داده‌های این پژوهش با استفاده از مدل‌یابی تحلیل مسیر با استفاده از نرم‌افزار لیزرل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: داده‌ها نشان داد که اوقات فراغت مبتنی بر خرد و تعالی موجب افزایش تاب‌آوری می‌شوند و به واسطه افزایش آن می‌توانند موجب کاهش تعارض کار–خانواده شوند. در واقع، توانمندی‌های مبتنی بر خرد و تعالی نتوانسته‌اند اثر مستقیم بر تعارض کار–خانواده داشته باشند، بلکه این اثرگذاری به صورت غیرمستقیم و به واسطه تاب آوری بود. در عین حال، اوقات فراغت مبتنی بر انسانیت، شجاعت و میانه روی اثر معناداری بر تاب‌آوری و تعارض کار – خانواده ندارند. نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که تاب آوری روانی پرستاران زن نقش واسطه‌ای در رابطه بین اوقات فراغت توانمند محور و تعارض کار- خانواده دارد و می‌توان با بهبود اوقات فراغت، سطح تعارض کار- خانواده را تحت تأثیر قرار داد.