اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید و تعلیق پاهای عقبی روی تغییرات درGFAP و O4 سلول‌های بنیادی گلیالی مغز موش‌های صحرایی نر سالم

Abstract

زمینه و هدف: پیوند سلول‌های بنیادی عصبی یکی از راهبردهای موثر برای ترمیم ضایعات عصبی محسوب می‌شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرین‌تناوبی شدید تحت شرایط تعلیق اندام تحتانی روی تغییرات درGFAP و O4 سلول­های بنیادی گلیالی مغز موش­های صحرایی نر سالم بود. روش کار: تعداد 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن: 71/5±25/189گرم و سن: 4/0±6 هفته به چهار گروه مساوی: 1) استراحت تحت شرایط جاذبه طبیعی، 2) استراحت تحت شرایط تعلیق پاهای عقب، 3) تمرین تناوبی شدید تحت شرایط جاذبه طبیعی، 4) و تمرین تناوبی شدید+تعلیق پاهای عقب تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین به مدت شش هفته و هر هفته پنج جلسه، تمرین تناوبی روی نوارگردان بود. 24 ساعت پس از آخرین جلسه­ تمرینی نمونه­گیری انجام شد. داده‌ها با بررسی توزیع طبیعی داده‌ها و آزمون تحلیل واریانس یک­‌ راهه و تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج نشان دادند که در متغیرهای GFAPو O4 به ترتیب (19%- و 61-%) در گروه تمرین تناوبی+ تعلیق پاهای عقبی نسبت به گروه کنترل کاهش، و به ترتیب در گروه تعلیق پاهای عقب(147% و 284%) افزایش نشان داد. همچنین درکلیه متغیرهای اندازه گیری شده اختلاف معنی داری بین گروه ها مشاهده شد (05/0P ≤). نتیجه‌گیری: به نظر می­رسد تمرین تناوبی شدید تحت تعلیق پاهای عقبی قادر به جلوگیری از آسیب سلول­های سیستم عصبی است و سلول­های بنیادی عصبی را به سمت تولید نرون، آستروسیت و الیگودندروسیت‌ها سوق می­دهد. احتمالاً این شیوه تمرینی می­تواند نقش مهمی در بهبود وضعیت­های بالینی بیماران دارای ضایعات عصبی داشته باشد.