مقایسه نتایج بالینی روش‌های درمانی گچ‌گیری و بانداژ در بیماران مبتلا به پیچ‌خوردگی مچ پا: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی‌شده

Abstract

زمینه اقدامات درمانی برای پیچ‌خوردگی مچ پا شامل توصیه‌های مراقبتی، درمان علامتی، بی‌حرکتی مفصل با استفاده از بانداژ و گچ و جراحی ترمیمی است. هدف هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر درمانی بانداژ و گچ‌گیری در درمان پیچ‌خوردگی مچ پاست. روش‌ها این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده بود که بر روی 78 نفر از بیماران مراجعه‌کننده به اورژانس بیمارستان پورسینا با پیچ‌خوردگی مچ پا انجام شده است. در این پژوهش بیمارانی که با تشخیص پیچ‌خوردگی مچ پا به اقدام درمانی نیاز داشتند وارد مطالعه شدند. بیمارانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند به 2 گروه A (گچ‌گیری) و B (بانداژ) به روش تصادفی ساده تقسیم شدند و بعد از 3، 6 و 12 هفته پس از شروع درمان از‌نظر میزان درد بررسی شدند. یافته‌ها نتایج نشان داد میزان درد براساس مقیاس دیداری اندازه‌گیری شدت درد بعد از 3 هفته و بعد از 6 هفته در گروه بانداژ میانگین کمتری نسبت به گروه گچ‌گیری دارد و این اختلاف از‌لحاظ آماری معنی‌دار است (0/001>P). معیار مچ پا بعد از 3، 6 و 12 هفته در 2 گروه مورد مطالعه میانگین یکسانی داشت. مدت‌زمان محدودیت فعالیت در گروه گچ‌گیری نسبت به گروه بانداژ به‌صورت معناداری کمتر بود. نتایج درمان از جهت بهبودی کامل، زمان بازگشت به کار و فعالیت و میزان درد ارزیابی شد. نتیجه‌گیری در این مطالعه مشخص شد که درمان به روش گچ‌گیری موجب کاهش روزهای محدودیت فعالیت و برگشت سریع‌تر بیماران به کار و فعالیت روزانه می‌شود. با‌این‌حال، گچ‌گیری محدودیت‌هایی نظیر هزینه بیشتر و همچنین محدود شدن حرکات اندام‌ها دارد. جهت نتیجه منطقی به مطالعات بیشتر با در نظر گرفتن همه جوانب در به‌کارگیری روش‌های بانداژ و گچ‌گیری در پیچ‌خوردگی مچ پا نیاز است.