بررسی ارتباط سطح سرمی اینترلوکین 6 و پروتئین واکنشی حاد با درگیری ریه در بیماران با اسکلروز سیستمیک پیشرونده

Abstract

سابقه و هدف:اسکلروز سیستمیک (SSc) یک اختلال بافت همبند با تجمع بیش از حد کلاژن در پوست و اندام های داخلی است. بیماری بینابینی ریه (ILD) یک تظاهر دیررس در SSc می باشد و سیتوکین ها در آسیب شناسی این بیماری نقش دارند. هدف این مطالعه تعیین ارتباط بین سطح سرمی اینترلوکین 6 و پروتئین واکنشی حاد (CRP) با درگیری ریوی SScاست. مواد و روش ها:این مطالعه مورد- شاهدی بر روی دو گروه 30 نفره SSc با و بدون درگیری ریه صورت گرفت . پس از کسب رضایت آگاهانه، اطلاعات دموگرافیک ، یافته های رادیوگرافی و سی تی اسکن سینه، یافته های اکوکاردیوگرافی ، فشار شریان ریوی و سطح سرمی اینترلوکین 6 و CRP نیز ثبت گردید. سپس با آزمون های Mann-Whitney، کای دو و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج:در این مطالعه میانگین سن گروه مورد و شاهد به ترتیب 3/9 ± 5/52 و 7/9 ± 9/43 سال بود (001/0p =). مدت زمان ابتلا بیماری در مورد و شاهد به ترتیب 4/6 ± 6/11 و 2/4 ± 4/7 سال بود(002/0p = ). سطح سرمی اینترلوکین 6 در مورد و شاهد به ترتیب 4/95 ± 1/73 و 6/83 ± 7/46 پیکوگرم بر میلی لیتر بود (267/0p=). سطح سرمی اینترلوکین 6 در بیماران مذکر در گروه مورد در مقایسه با گروه کنترل (007/ 0 p= ) به طور قابل توجهی بالاتر بود. سطح CRP و فشار پولمونر در گروه مورد بالاتر بود (به ترتیب 01/0p = و 001/>0p ) . رادیوگرافی سینه در7/66% گروه مورد الگوی رتیکولوندولار و در 3/93% گروه شاهد نرمال بود(001/0 p>). میزان EF در بیماران گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد به طور قابل توجهی پایین تر بود (001/ 0p =) نتیجه گیری:در بیماران SSc با درگیری ریوی غلظت سرمی اینترلوکین 6 بالاتر از افراد بدون درگیری ریوی میباشد گرچه از لحاظ آماری معنی دار نبود. همچنین سطح CRP و فشار شریان پولمونر در بررسی درگیری ریه کمک کننده هستند.