مدل پریشانی روان‌شناختی بر اساس باورهای فراشناختی دانشجویان با نقش واسطه ای سرگردانی ذهنی

Abstract

این پژوهش با هدف بررسی نقش واسطه­ای سرگردانی ذهنی در رابطه بین باورهای فراشناختی با پریشانی روان­شناختی در دانشجویان انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش­های بنیادین و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز از چهار دانشکده‌ی (روان‌شناسی و علوم تربیتی، هنر، علوم سیاسی و مدیریت) در سال 1401 بودند که از بین آن‌ها 200 نفر از طریق نمونه­گیری تصادفی-خوشه­ای انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس پریشانی روان‌شناختی (K10، کسلر و همکاران، 2002)، پرسشنامه باورهای فراشناختی (MCQ، ولز و کارت رایت-هاتون، 2004) و مقیاس سرگردانی ذهنی (MWS، کاریر و همکاران، 2013) بودند. داده­ها با استفاده از روش تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل مسیر حاکی از برازش مناسب مدل بود. یافته­ها نشان داد که باورهای فراشناختی و سرگردانی ذهنی به صورت مستقیم با پریشانی روان­شناختی رابطه داشتند (۰01/۰p‹). همچنین مؤلفه‌های باورهای فراشناختی به‌صورت غیرمستقیم از طریق سرگردانی ذهنی توانستند پریشانی روان­شناختی در دانشجویان را پیش­بینی کنند (۰01/۰p‹). از یافته­ها می­توان نتیجه گرفت که سرگردانی ذهنی نقش واسطه­ای بین باورهای فراشناختی و پریشانی روان­شناختی در دانشجویان دارد و لزوم توجه به این عوامل در تعامل با یکدیگر در برنامه­های ارتقای سلامت روان دانشجویان ضروری است.