مطالعه‌ی مناطق زاغه‌نشین به منزله‌‌ی ساختاری فیزیکی و اجتماعی: چالش‌ها و موقعیت‌های جدید تحقیق

Abstract

اکنون بیش از یک میلیارد نفر از جمعیت کره‌ی زمین زاغه‌نشین هستند و انتظار می‌رود در دهه‌های آتی نیز این رقم رو به افزایش باشد. مناطق زاغه‌نشین اغلب در اطراف یا مرکز شهرهای کشورهایی مشاهده می‌شوند که از نظر اقتصادی توسعه‌یافته نیستند و همچنین شاهد نرخ فزاینده‌ی شهرنشینی نسبت به کشورهای توسعه‌یافته‌تر‌ هستند. نرخ سریع شهرنشینی باعث نگرانی قابل توجهی شده است، زیرا بسیاری از این کشورها نمی‌توانند زیرساخت‌های لازم (مانند جاده‌ها و خانه‌های مناسب) و خدمات ضروری (مانند آب و امکانات بهداشتی) را برای مهاجران به شهرها فراهم سازند. در حالی که تحقیق روی مقوله‌ی زاغه‌‌نشینی رو به افزایش است، این مقوله بر یکی از این سه ساختار متمرکز شده است: کاوش در مسائل سیاست‌گذاری و اجتماعی-اقتصادی، کاوش در خصوصیات فیزیکی، و در نهایت، الگوسازی محله‌های زاغه‌نشین. این مقاله زمینه‌های مذکور در تحقیق را بررسی می‌کند و با وجود اینکه هرکدام از زمینه‌های یادشده ارزشمند هستند، به بحث درباره‌ی نیاز به رویکردی جامع‌تر برای مطالعه‌ی زاغه‌‌نشینی می‌پردازد، تا بتوانیم به درستی قادر به مطالعه و درک مقوله‌ی زاغه‌نشینی باشیم. با ادغام ساختارهای اجتماعی و فیزیکی، این مقاله تعریف جامع‌تری را از مسئله ارائه می‌دهد که به صورت بالقوه می‌تواند به فهم و درک عمیق‌تر مقوله‌ی زاغه‌نشینی بیانجامد، که نتیجه‌ی آن رویکردهای مناسب‌تر برای مقابله با چالش‌های زاغه‌‌نشینی در مقیاس‌های محلی، ملی و منطقه‌ای خواهد بود.