نخستین نشانه‌های رمان‏‌نویسی در ایران تحلیلی بر «حکایت پیر و جوان» اثر ناصرالدین ‌شاه

Abstract

<em>حکایت پیر و جوان</em> عنوان تنها اثر داستانی ناصرالدین ‌شاه قاجار است. این داستان را میرزا عبدالکریم منشی تهرانی کتابت کرده است. ارزش این اثر، علاوه بر اینکه یکی از متون ادبی عصر قاجار محسوب می‌شود، در این است که نخستین یا حداقل یکی از نخستین آثار داستانی فارسی است که آشکارا از حکایت‌نویسی به سبک و سیاق قدما فاصله می‌گیرد و به مرز رمان در مفهوم غربی و امروزی آن نزدیک می‌شود. این مقاله ضمن پرداختن به مهم‌ترین ویژگی‌های این اثر، در بارۀ آن دسته از خصایصی که آن را به رمان در مفهوم امروزی آن نزدیک و از حکایت به سبک و سیاق قدما دور می‌‌سازد، بحث کرده است.