اثر یک دوره تمرین باز توانی ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی و بیان ژن گرلینPBMNC در بیماران CABG

Abstract

تمرینات باز توانی در بیماران قلبی پس از عمل بای پس شریان کرونر (CABG) موجب بهبود ظرفیت‌های فیزیولوژیکی متعددی می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر هشت هفته تمرین ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی و بیان ژن گرلین PBMNC در بیماران CABG بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 30 بیمار قلبی بیمارستان تخصصی قلب و عروق جوادالائمه مشهد که عمل جراحی CABG بر روی آن‌ها انجام‌شده بود، به روش نمونه‌گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه مساوی 15 نفری تمرین ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین ترکیبی به مدت هشت هفته و هفته‌ای سه جلسه پروتکل‌های منتخب تمرینی هوازی و مقاومتی را اجرا کردند. قبل و بعد از برنامه تمرینی ارزیابی‌های ترکیب بدنی و نمونه‌گیری خونی جهت سنجش متغیرها انجام شد. سپس، داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از آزمون‌های t وابسته و مستقل در سطح معناداری 05/0 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. تحلیل داده‌ها نشان داد تمرین ترکیبی باعث کاهش معنادار وزن و شاخص توده بدنی و افزایش معنادار مقادیر گرلین پلاسمایی و بیان نسبی ژن گرلین PBMNC می‌شود. همچنین، بین مقادیر گرلین پلاسمایی و بیان نسبی ژن گرلین PBMNC گروه تمرین با گروه کنترل اختلاف معناداری مشاهده شد. به نظر می‌رسد هشت هفته تمرین باز توانی ترکیبی باعث افزایش مقادیر پلاسمایی و بیان ژن گرلینPBMNC در بیماران CABG می‌شود و می‌تواند باعث ارتقاء سازگاری‌های فیزیولوژیکی مطلوبی در سلامت قلب و عروق شود.