اثر عصاره هیدروالکلی گیاه تشنه داری (Scophularia striata) در پیشگیری از زخم معده القاء شده توسط ایندومتاسین در موش صحرایی نر

Abstract

زخم معده یک بیماری شایع است. یکی از اهداف درمانی استفاده از داروهایی با عارضه جانبی کمتر است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر آنتی­اکسیدانی عصاره هیدروالکلی گیاه تشنه­داری در پیشگیری از زخم معده ناشی از ایندومتاسین انجام گرفت. در مطالعه حاضر 64 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به 8 گروه 8 تایی تقسیم شدند شامل: 1-گروه کنترل، تیمار با سرم فیزیولوژی 9/0 درصد و سپس 48 میلی­گرم ایندومتاسین در پایان روز آخر، 2- تیمار آسکوربیک اسید 50 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن موش-ایندومتاسین، 3- تیمار امپرازول 10 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن موش-ایندومتاسین، 4- تیمار رانیتیدین 50 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن موش-ایندومتاسین، 5- تیمار عصاره گیاه تشنه­داری 10 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن موش، 6- تیمار عصاره تشنه­داری 50 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن موش، 7- تیمار عصاره تشنه­داری 100 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن موش، 8- تیمار عصاره تشنه­داری150 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن موش. بعد از بررسی ماکروسکوپی، بافت معده جهت بررسی آنزیم­های کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دسموتاز مورد بررسی قرار گرفت. میزان فعالیت آنزیم کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز در تیمار عصاره تشنه داری با دوزهای 50، 100 و 150 میلی­گرم بر کیلوگرم و میزان فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز در تیمار 100 و 150 میلی­گرم بر کیلوگرم در مقایسه با گروه کنترل دارای اختلاف معنی­دار بود (001/0p<). بررسی بافت معده نشان داد که آسیب بافتی ایجاد شده در تیمار 100 و 150 میلی­گرم بر کیلوگرم عصاره تشنه­داری و همچنین تیمار با رانیتیدین و امپرازول نسبت به گروه کنترل دارای کاهش معنی­دار است (05/0p<). گیاه تشنه داری، نقش آنتی­اکسیدانی خود را از طریق افزایش آنزیم­های آنتی­اکسیدانی کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دسموتاز انجام می­دهد و به صورت وابسته به دوز مانع از آسیب بافت معده می­شود.