بررسی نقش رویکرد دارایی مبنا در توسعه پایدار محلی (مطالعه موردی: محله امامزاده حسن تهران)

Abstract

در این مقاله پس از معرفی توسعه پایدار محلی و رویکرد دارایی مبنا در توسعه اجتماع محلی به بررسی نقش این رویکرد در توسعه پایدار محلی از دو جنبه کالبدی و اجتماعی پرداخته می شود. شاخص های مورد بررسی از مطالعات و تجربیات داخلی و جهانی استخراج گردیده و با روش پیمایش در محله امامزاده حسن شهر تهران، مورد سنجش قرار گرفته است. نتایج رگرسیون چند متغیره و تحلیل مسیر شاخص های توسعه پایدار محلی و سرمایه های اجتماعی و کالبدی نشان می دهد که سرمایه اجتماعی در دستیابی به توسعه پایدار محلی عاملی کلیدی است که بر تمایل به مشارکت سازمان یافته ساکنان (با ضریب 0.477) و کیفیت محیط کالبدی (با ضریب 0.369) تاثیرگذار است؛ در حالی که سرمایه کالبدی به واسطه سرمایه اجتماعی و با ضریب 0.448 بر این دو عامل تاثیر دارد. این بدان مفهوم است که جهت دهی سرمایه کالبدی در جهت افزایش سرمایه اجتماعی و سرمایه اجتماعی به صورت بهره گیری از پتانسیل های نهادی و انسانی در اجتماع محلی و فراهم کردن امکان حضور ساکنان و تعامل آنها در فضاهای عمومی محلی نقشی اساسی در دستیابی به توسعه پایدار محلی دارد.