سیاست های توریسم و حکمرانی

Abstract

چاپ[1] (2018) در مطالعه­ای با عنوان "سیاست­های توریسم و حکمرانی"، به بررسی موضوع سیاست­های توریسم و گردشگری و نوع حکمرانی پرداخته است. در تحقیقات مربوط به سیاست گذاری در حوزه گردشگری نیاز است تا تعاریف متداول در این رابطه را روشن­تر سازد و متدولوژی های سازگارتر را در جمع آوری داده­ها به کار گیرد، روش­های غلط بهبود رشد و شکوفایی را به چالش کشد و شیوه­هایی که در اختیار سیاست گذاران قرار می­دهد، عملیاتی شود. محققان مدت­ها است که نقش مهمتری برای جوامع میزبان گردشگر قائل هستند، اما در زمان افزایش گردشگری و تهدید از بین رفتن بیش از حد گردشگری در بسیاری از نقاط، گزینه­ای برای حل کردن مشکلات آن­ها ندارند. تصمیمات مربوط به تعیین اهداف و انتخاب روش­های دستیابی به هدف، به­عنوان "سیاست­های گردشگری" مطرح می­شود. گرچه این اصطلاح به طور کلی به یک تصمیم یا اقدام اشاره دارد، اما می­تواند یک تصمیم منفی یا حتی یک عدم اقدام (تصمیم) باشد. سیاست­ها در هر نوع سازمانی ایجاد می­شوند، اما زمانی که به "سیاست گردشگری" اشاره می شود، معمولا به معنی "سیاست عمومی" است که به طور خاص به تصمیمات دولتی در هر سطح از محلی تا بین المللی مربوط می­شود. از طرف دیگر، حکمرانی بدان معناست که چگونه سازمان­ها با این نوع تصمیمات برخورد می­کنند. بنابراین، در حالی که حکمرانی یک مفهوم نسبتا ساده با چالش­های فراوان است، سیاست گردشگری به این صورت نیست، زیرا اصطلاح "سیاست" بسیار فازی (خاکستری) است و گردشگری یک ساختار اجتماعی است که به یک رفتار خاص اشاره می­کند: مسافرت و اقامت در مکان­های خارج از محیط معمولی خود. این رفتار با سیاست­ها، قوانین و مقرراتی که برای بسیاری از اهداف دیگر مانند کنترل و تسهیل جریان سرمایه و سرمایه گذاری، حمل و نقل مسافر و کالاها، حقوق کارگران، ایمنی و امنیت و یا حفاظت از محیط زیست مورد استفاده قرار می گیرد، کنترل می­شود و این جایی است که مشکل شروع می شود، چرا که در واقعیت توسعه مناسب گردشگری به شدت وابسته به تصمیم گیرندگان و نوع حکمرانی است که توجه اندکی به موضوع گردشگری دارند. [1] Marion Joppe