اهمیت و نقش مشترکات و پیوندهای زبانی در آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‏زبانان (مطالعه‌ی موردی زبان‏آموزان هندی و اردوزبان)

Abstract

مسئله‌ی آموزش زبان همواره براساس دستور یا واژه بوده است و این دو به مهارت‏های ارتباطی معنا می‌بخشند. ازآنجا که در فرایند یادگیری زبان دوم، وسعت دادن دایره‌ی واژگان تکنیک است، بنابراین آموزش هرچه بیشتر واژگان مشترک زبان اول و زبان دومی که زبان‏آموز قصد یادگیری آن را دارد، ضروری و در تسریع امر آموزش بسیار مهم است. بخش قابل‌توجهی از واژگان هندی (سانسکریت) و زبان میانجیِ اردو با زبان فارسی، مشترک و هم‏ریشه هستند. بنابراین، ریشه‏شناسی و یادگیری واژگان مشترک به افزایش دانش واژگانی اردوزبانان کمک می‏کند. شناخت تحولات زبانی در سطح آوایی، واجی و واژگانی زبان فارسی و شبه‏قاره نشان می‏دهد که چگونه شناخت ریشه‏ها و واژگان مشترک دو زبان، افرایش، کاهش و تغییر معنای آن‏ها در سیر تحولات تا به امروز در کاربرد واژه‏ها توسط زبان‏آموز، پس از یادگیری در فواصل مختلف بااهمیت و مؤثر است. ما چگونگی نحوه‌ی تولید آوا و انواع تلفظ را هم بررسی کردیم. جامعه‌ی آماری حدود ده نفر از زبان‌آموزان شبه‏قاره‌ی دانشگاه بین‏المللی قزوین بودند. واژگان از دو طریق ریشه‏شناسی و ارائه‌ی واژگان مشترک به آن‏ها تدریس شد. نتایج این بررسی نشان‌دهنده‌ی تأثیر قابل‌توجه واژگان مشترک در افزایش دانش واژگانی در حافظه‌ی کوتاه‏‏مدت و بلندمدت آن‏هاست.