اثربخشی آموزش خود دلگرم سازی مبتنی بر نظریه آدلر بر خودکارآمدی تصوری و بهزیستی روان‌شناختی

Abstract

پژوهش حاضر با هدف آموزش خود دلگرم‌سازی مبتنی بر نظریه آدلر بر خودکارآمدی تصوری و بهزیستی روان‌شناختی دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و پیگیری 6 ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش متشکل از کلیه دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه‌ دوم مدارس دولتی شهر تهران بود که در سال 98-1397 مشغول به تحصیل بودند. نمونه‌ی این پژوهش شامل 60 نفر (30 نفر گروه آزمایش و 30 نفر گروه کنترل) بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند و سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه‌ی 90 دقیقه‌ای (هفته‌ای یک جلسه) تحت آموزش خود ‌دلگرم ‌سازی قرار گرفتند و گروه کنترل نیز هیچ آموزشی دریافت نکرد. ابزار استفاده ‌شده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی تصوری دانش‌آموزان جینک و مورگان (1999) و مقیاس بهزیستی روان‌شناختی ریف (1989) بود. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش تحلیل اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نتایج تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها نشان داد که آموزش خود دلگرم‌ سازی باعث افزایش خودکارآمدی تصوری (01/0 >P ) و بهزیستی روان‌شناختی (01/0 >P ) دانش‌آموزان شده است و این تأثیر در بهزیستی روان‌شناختی پس از مرحله پیگیری پایدار مانده است. با توجه به اثربخش بودن این آموزش‌ بر افزایش خودکارآمدی تصوری و بهزیستی روان‌شناختی ارائه‌ی این آموزش‌ برای دانش‌آموزان مفید ارزیابی می‌شود.