اثربخشی طرحواره درمانی بر صیمیمت و نارسایی هیجانی زوجین دارای روابط آشفته

Abstract

مقدمه: مطالعه حاضر، با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر صمیمیت و نارسایی هیجانی زوجین دارای روابط آشفته شهر تهران در سال 1398 بود. روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زوج های دارای روابط آشفته شهر تهران بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در 12 جلسه 90 دقیقه ای مداخله مبتنی بر آموزش طرحواره درمانی را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزار اندازه گیری مورد استفاده در پژوهش، پرسشنامه صمیمیت والکر و تامپسون (1983) و پرسشنامه نارسایی هیجانی تورنتو (1994) بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم افزار spss19 در دو بخش توصیفی و استنباطی (کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج: نتایج نشان داد میانگین صمیمیت زوجین با روابط آشفته تغییر پیدا کرده است و باعث افزایش صمیمیت در زوجین شده است. همچنین آموزش طرحواره درمانی، نارسایی هیجانی زوجین با روابط آشفته را کاهش داده است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش طرحواره درمانی بر بهبود نارسایی هیجانی و صمیمیت زوجین با روابط آشفته تاثیر مثبت گذاشته است.