اثربخشی یک برنامه‌ی تمرین راه رفتن با نشانه حسی بر مدت‌زمان فعالیت عضلانی اندام تحتانی در بیماران مبتلا به ام‌ اس

Abstract

مقدمه: بیماری ام اس به دلیل از بین رفتن میلین سیستم عصبی مرکزی قادر است که توانایی راه رفتن و کیفیت زندگی افراد را تحت تأثیر قرار دهد؛ بنابراین، هدف از این مطالعه، بررسی اثربخشی یک برنامه­ی تمرین راه رفتن با نشانه حسی بر مدت‌زمان فعالیت عضلانی اندام تحتانی در بیماران مبتلا به ام‌ اس بود. روش کار: مطالعه حاضر نیمه تجربی و جامعه آماری شامل تمامی بیماران عضو انجمن ام‌ اس زاهدان بودند که از میان آن­ها تعداد 28 بیمار داوطلب (9 مرد و 19 زن) با دامنه سنی 25 تا 45 سال انتخاب شدند. تمرینات گروه تجربی شامل؛ راه رفتن با نشانه موزن شنیداری و برای گروه کنترل شامل؛ راه رفتن ساده بود. تمرینات به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه انجام شدند. قبل و بعد از تمرینات، مدت‌زمان فعالیت عضلات؛ همسترینگ و دوقلو توسط دستگاه الکترومایوگرافی سطحی اندازه­گیری شد. تحلیل داده­ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و روش ناپارامتری بوت استرپ در مدل آنالیز کوواریانس انجام شد. نتایج: یافته‌ها نشان داد؛ نشانه موزون حسی بر مدت‌زمان فعالیت عضلات همسترینگ و دوقلو در فاز استقرار تأثیر معنی­داری داشته است (05/0>p). همچنین؛ علی­رغم عدم وجود تفاوت معنی­دار در مدت‌زمان فعالیت عضلات همسترینگ و دوقلو بین دو گروه تجربی و کنترل در فاز نوسان (05/0p>)، بهبودی در مدت‌زمان فعالیت عضله همسترینگ در فاز نوسان مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: می‌توان بیان نمود که تمرین راه رفتن با نشانه موزون شنیداری را می­توان به‌عنوان یک روش درمان مکمل برای بهبود مدت‌زمان فعالیت عضلانی اندام تحناتی و درنتیجه عملکرد راه رفتن در بیماران مبتلا به ام اس پیشنهاد کرد.