قابلیت نظام دادرسی کیفری ایران در پیشگیری از خشونت علیه اطفال از منظر استانداردهای سازمان ملل متحد

Abstract

زمینه و هدف: باوجود تاکید بر قضازدایی و کاهش مداخله‌های رسمی و کیفری درخصوص اطفال و نوجوانان، ورود و تعامل آن‌ها با سیستم قضایی به‌عنوان طفل بزهکار، بزه‌دیده یا شاهد جرم و اطفال در معرض خطر بزهکاری یا بزه‌دیدگی اجتناب‌ناپذیر است. نظام دادرسی کیفری، می‌بایست عاری از هر نوع خشونت علیه اطفال بوده و از بزه‌دیدگی طفل در درون نظام دادرسی جلوگیری کند. این پژوهش با هدف بررسی این مهم از منظر استانداردهای سازمان ملل متحد انجام شد.روش: این پژوهش دارای دو بخش توصیف و مقایسه است. در بخش تبیین هریک از طرفین مقایسه، از روش توصیفی استفاده شد و در بخش مقایسه و ارزیابی اسناد سازمان ملل متحد و قوانین دادرسی کیفری ایران، از روش تحلیلی استفاده شد. به این منظور، اسناد مرتبط با دادرسی اطفال و نوجوانان از منابع کتابخانه‌ای جمع‌آوری و با قانون آیین دادرسی کیفری ایران تطبیق داده شد.یافته‌ها و نتایج: این پژوهش نشان داد که برخی چالش‌های موجود در پیشگیری از خشونت علیه اطفال در ایران با وضع مقررات اخیر و تصویب قانون آیین دادرسی کیفری در سال ١٣٩٢، قانون حمایت از اطفال و نوجوانان در سال ١٣٩٩، لایحه تشکیل پلیس ویژه اطفال و نوجوانان، آیین‌نامه سازمان زندان‌ها و اقدامات تأمینی و تربیتی و آیین‌نامه میانجی‌گری، برطرف شده است و برخی دیگر نیز هنوز نیازمند وضع مقررات است.