بررسی هندسه مرزهای ناپیوستگی در مکران ساحلی با استفاده از مهاجرت و مدل‌سازی توابع گیرنده

Abstract

منطقه مکران بخشی از فرورانش فعال حاصل از همگرایی صفحات عربی و اوراسیا است. زاویه مخروطی کم و ضخامت زیاد رسوبات در منشور افزایشی از ویژگی­های متمایز کننده این منطقه هستند. در این مطالعه، ‌با استفاده از داده­های جمع­آوری شده در منطقه مکران ساحلی توسط ایستگاه باند پهن چابهار توابع گیرنده P و S و با استفاده از چهار ایستگاه کوتاه دوره، تابع گیرنده P محاسبه شد. مهاجرت به عمق توابع گیرنده P نشان می‌دهد که یک مرز (احتمالاً مرز موهو) در عمق 27 کیلومتری در زیر ایستگاه چابهار قرار دارد که شیبی اندک، در حدود 5/2 درجه، رو به شمال دارد. بررسی تغییرات دامنه فاز‌های تبدیلی بر روی مؤلفه‌های شعاعی و مماسی تابع گیرنده P در ایستگاه چابهار وجود یک لایه ناهمسانگرد تا عمق حدود 9 کیلومتر که احتمالاً مرتبط با رسوبات فلسی شکل در گوه برافزایشی است را تأیید می‌کند. مقدار عمق‌های تخمینی 9 و 27 کیلومتر برای رسوبات و مرز موهو از مدل‌سازی هم‌زمان تابع گیرنده و منحنی پاشش محاسبه شده است. محاسبه و برانبارش توابع گیرنده ‌S برای ایستگاه CHBR یک پالس منفی با تأخیر زمانی 10 تا 13 ثانیه (متناسب با عمق 80 تا 100 کیلومتر) را در زیر این ایستگاه نشان می‌دهد که می‌تواند مرتبط با مرز لیتوسفر اقیانوسی با استنوسفر باشد.