بررسی تاثیر استفاده از افزودنی های میکرونیزه تکتوسیلیکاتی بر بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی اندود سنتی کاهگل

Abstract

<em>کاهگل یکی از قدیمی‌ترین ملات‌های سنتی ایران است که قابلیت‌ها و تجربیات استفاده از آن در طول تاریخ، نشان‌دهنده آن است که می‌توان از آن، به عنوان یک پوشش مناسب برای حفاظت ساختارهای معماری خاکی استفاده نمود ولی لزوم تجدید دائمی آن، پس از هر بار فرسایش در مقابل بارندگی، حکایت از ناپایداری آن در مقابل رطوبت دارد؛ بنابراین یافتن روشهای علمی مناسب به منظور افزایش دوام و طول عمر مفید اندود کاهگل، بسیار ضروری به نظر می‌رسد. بررسی تاثیر مواد افزودنی مختلف تکتوسیلیکاتی میکرونیزه در ترکیب با ملات کاهگل به منظور افزایش دوام آن، نشان داد که با استفاده از </em><em>3 درصد افزودنی تکتوسیلیکاتی 45 میکرون </em><em>میکروسیلیس تا 20 درصد، با زئولیت تا 6/85 درصد و با فلدسپات میکرونیزه تا 73 درصد می‌توان ضریب نفوذپذیری کاهگل را کاهش داد. به علاوه، افزودن 3 درصد وزنی میکروسیلیس، زئولیت و فلدسپات میکرونیزه 45 میکرون، مقاومت فشاری کاهگل را نیز نسبت به نمونه‌های شاهد به ترتیب تا 5/73، 36 و 5/71 درصد ارتقا</em><em>ء</em><em>می‌دهد. از سوی دیگر، ارزیابی میزان دوام نمونه‌های آزمایشگاهی تحت بارش مصنوعی با دستگاه شبیه‌ساز باران نشان داد که استفاده از 3 درصد وزنی میکروسیلیس، زئولیت و فلدسپات، میزان هدر رفت ماده جامد در نمونه‌ها را به ترتیب تا 8/15، 34 و 5/10 درصد کاهش و دوام آنها را در مقابل فرسایش ناشی از بارندگی افزایش می‌دهد. این مطالعات بیانگر آن است که با کاهش اندازه ذرات و دانه‌بندی ماده افزودنی، میزان تاثیر مثبت آنها نیز در بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی ملات کاهگل افزایش می‌یابد</em><em>.</em><em> این مطالعات همچنین نشان داد که </em><em>درصد بهینه استفاده از مواد افزودنی تکتوسیلیکاتی میکرونیزه برای بهسازی اندود کاهگل 3 درصد وزنی است و افزایش میزان ماده افزودنی، تاثیر چندانی در ادامه روند بهسازی خواص فیزیکی و مکانیکی کاهگل ندارد.</em>