ارزیابی بهبود درصد آبستنی در میش¬های نژاد لری بختیاری با استفاده از هورمون¬های eCG و اکسی¬توسین

Abstract

هدف از این مطالعه ارزیابی اثر هورمون‌های eCG و اکسی‌توسین بر میزان بروز فحلی و درصد آبستنی میش‌های نژاد لری بختیاری در فصل تولیدمثلی بود. در این مطالعه از 84 میش سه تا چهار ساله نژاد لری بختیاری با میانگین وزنی 5/2±56 کیلوگرم استفاده شد. میشها به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند و هنگام سیدربرداری به سه گروه مساوی (28=n) تقسیم شدند و به ترتیب صفر، 400 و 500 واحد هورمون eCG دریافت نمودند. قبل از تلقیح هر یک از گروه‌ها به دو زیرگروه (14=n) تقسیم شده و به یکی از زیرگروه‌ها 100 واحد اکسی‌توسین تزریق شد و زیرگروه دیگر اکسی‌توسین دریافت نکرد. میزان باز شدن سرویکس با میزان نفوذ پیپت تلقیح مصنوعی در سرویکس قبل و بعد از تزریق اکسی‌توسین اندازه‌گیری شد. میش‌ها 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح شدند و درصد آبستنی 50 روز پس از تلقیح با استفاده از سونوگرافی ارزیابی شد. نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از هورمون eCG سبب بهبود نرخ فحلی نسبت به گروه شاهد (56/78 در مقابل 85/42 درصد، 05/0P<) شده است. ولی اثر هورمون اکسی‌توسین بر بروز فحلی معنی‌دار نبود (50 در مقابل 85/42 درصد، 05/0P>). اکسی‌توسین سبب باز شدن سرویکس در میش‌های دریافت کننده اکسی‌توسین شد (09/88 در مقابل 9/11 درصد، 05/0P<). تزریق هورمون eCG سبب افزایش درصد آبستنی میش‌ها شد (14/57 در مقابل 28/14درصد، 05/0P<) و همچنین درصد آبستنی در میش‌های دریافت کننده اکسی‌توسین نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (85/42 در مقابل 28/14 درصد، 05/0P<). میزان دوز هورمون eCG تاثیری در افزایش درصد آبستنی نداشت (14/57 درمقابل 14/57 درصد بدون استفاده از اکسی‌توسین و 42/71 در مقابل 57/78 درصد با استفاده از اکسی‌توسین، 05/0<P). تمایل به افزایش میزان آبستنی در میشهایی که هورمون eCG و اکسی‌توسین را دریافت کرده بودند مشاهده شد (99/74 در مقابل 14/57 درصد، 1/0P<). استفاده از هورمون eCG به همراه اکسی‌توسین سبب بهبود درصد آبستنی در میشهای نژاد لری بختیاری در فصل تولیدمثلی می‌شود.