بررسی تطبیقی داستان حضرت ایوب در قرآن کریم و عهد قدیم و استنتاج آموزه‌های تربیتی آن

Abstract

کتب آسمانی، بسیاری از پیام­ها و آموزه­های تربیتی خود را از طریق بیان داستان انبیاء و اقوام گذشته ارائه نموده­اند که از جمله­ی آن­ها داستان حضرت ایوب (ع) است که در عهد قدیم به صورت مفصل و در قرآن کریم به طور مجمل بیان گردیده است. این مقاله با روش «توصیف و تحلیل» ابتدا گزارش عهد قدیم و قرآن کریم از این داستان را بیان کرده، سپس با مقایسه­ی آن­ها ذیل چهار عنوان 1. زندگی قبل از ابتلاء، 2.کیفیت ابتلاء 3.نحوه­ی تعامل ایوب با ابتلاء، و 4.پاسخ خداوند به ایوب و سرانجام داستان، به استنتاج آموزه­های تربیتی آن­ها پرداخته و 3 آموزه­ی مشترک میان قرآن و عهد قدیم و 4 آموزه­ی اختصاصی را در قرآن کریم به دست آورده است. 1.درمعرض ابتلاء بودن همه انسان­ها حتی پیامبران، 2.ملازم نبودن ابتلاء انسان­ها با گناهکار بودن آن­ها و لزوم پرهیز از سرزنش مبتلایان و 3.نا امید نشدن از خواندن خداوند به هنگام سختی­ها و لزوم امیدواری به رحمت و گشایش الهی، آموزه­های مشترک قرآن و عهد قدیم­اند، و 1.رعایت ادب در پیشگاه خدا به هنگام سختی­ها، 2.صبر به هنگام سختی­ها، 3.عبادت و رجوع به خدا به هنگام سختی­ها، 4.رضایت به تقدیرات الهی و عدم ناسپاسی نیز آموزه­های اختصاصی قرآن کریم هستند.