تدوین سیاست‌های ارتقای محیط‌های دوستدار کودک مبتنی بر ترجیحات محیطی کودکان (نمونه مطالعاتی: کودکان حاضر در فضاهای عمومی منطقه 6 شهرداری تهران)

Abstract

علی‌رغم توجه به ضرورت ایجاد محیطی مناسب برای رشد کودک و آشنایی با نیازها و سرشت فطری او برای رسیدن به آن تعالی، پژوهش‌های مختلف در این حوزه ترجیحات کودکان مبتنی بر فرهنگ و ساختار ذهنی کودکان را کمتر مورد توجه قرار داده‌اند. هدف این مقاله کنکاش پیرامون ترجیحات محیطی کودکان از طریق بررسی فضاهای بیرونی مختلف شهری بر مبنای الزامات کنوانسیون شهر دوستدار کودک به منظور تدوین شرایط و معیارهای طراحی بر اساس شرایط محلی است. بدین منظور، با استفاده از روش میدانی نظر خردسالان در ارتباط با فضاهای مختلف بیرونی مورد استفاده از جنبه‌های مختلف مورد‌نظر تحلیل می‌گردد. نتایج تحلیل‌ نشان‌دهنده تفاوت آشکار میان ترجیحات خردسالان در مقایسه با معیارهای متداول برای طراحی فضاهای کودکان و در مواردی تضاد آشکار در میان خواسته‌های ایشان مبتنی بر روحیه زندگی کلان‌شهری است. برای مثال، مطالعه نشان می‌دهد علی‌رغم دوری فضاهای شهری مانند پارک ساعی از منزل کودکان پاسخ‌دهنده، به دلیل وجود تعداد زیادی از عوامل شش‌گانه مورد بررسی، کودکان حضور در این فضاها را بر فضاهای نزدیک به منزل ترجیح می‌دهند. مقاله درنهایت به تدوین سیاست‌های ارتقای محیط دوستدار کودک به شیوه‌ای بومی مبتنی بر 4 هدف سرزندگی، انعطاف، خاطره‌انگیزی و ایمنی و البته ترجیحات خردسالان می‌پردازد.<br /> <strong><em> </em></strong><br /> <strong><em> </em></strong>