ساماندهی قابلیت‌ها و توانمندی‌های عشایر در راستای امنیت پایدار (با تأکید بر عشایر سیستان و بلوچستان)

Abstract

ایلات و عشایر میهن اسلامی در گذر زمان در ییلاق و قشلاق و ایل راه‌های عرصه‌ی کوچ، در گیر و دار مسایل و معضلات بسیاری بوده و می‌باشند. جامعه‌ی عشایری ایران به عنوان یکی از جوامع سه گانه‌ی کشور، در کنار جامعه‌ی شهری و روستایی، همواره نقش بارز و تعیین کننده‌ای در سرنوشت سیاسی و حیات اقتصادی کشور داشته‌اند. بر اساس آخرین سرشماری عشایر کوچنده‌ی کشور در تیرماه 1387، جمعیت عشایری ایران، یک میلیون و 186هزار و 398 نفر در قالب 212772 خانوار، 104 ایل و 552 طایفه مستقل و 19840 کوچکترین رده‌ی ایلی بوده است. از جمعیت عشایری استان سیستان و بلوچستان نیز در سرشماری سال 1387، تعداد 95298 نفر در ییلاق و 102245 نفر در قشلاق استقرار داشته اند. در سال 1390 نیز جمعیت عشایر استان برابر102000 نفر اعلام شده که نشان از حضور و علاقه‌ی عشایر به امر کوچ نشینی در عرصه‌ی سرزمین خود دارد. مسؤولین بر این امر مهم واقف اند که عشایر و مرزنشینان در طول اعصار مختلف در صورت ضرورت، در کنار برادران نظامی و انتظامی، پیشگامان مبارزه با حمله‌ی بیگانگان و چپاولگران بوده و حافظان مرز و بوم میهن خود و مال و ناموس هموطنان به شمار می روند و در این راه فداکاریها و رشادتها نموده و شهدای گرانقدری را تقدیم اسلام و میهن اسلامی نموده اند، به نحوی که <strong>حضرت امام</strong>(ره)<strong>عشایر را ذخایر انقلاب</strong> می‌نامند. لذا باید به جد تلاش شود تا ضمن ساماندهی قابلیتها و توانمندی‌های آنان، در مورد رفع محرومیت و افزایش سطح رفاه و زندگی آنان در عرصه‌ی ییلاق و قشلاق، ایل راه‌ها و روستاهای مسیر عشایر اقدام و امکانات لازم نیز مهیا گردد تا روحیه‌ی سلحشوریشان به ویژه در عرصه‌ی امنیت پایدار حفظ شود. این مقاله به اختصار به آن می‌پردازد.