بررسی اثر داروی نیلوتاماید (آنتاگونیست گیرنده‌های آندروژنی) بر یادگیری و حافظه فضایی در دوران بلوغ موش صحرائی نر

Abstract

زمینه و هدف: نیلوتاماید یک آنتی­آندروژن خالص و غیراستروئیدی است که در مراحل پیشرفته (متاستاتیک) سرطان پروستات مصرف می­شود و به‌عنوان یک آنتاگونیست قوی رقابتی و انتخابی برای گیرنده­های آندروژنی عمل می­کند. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد بین گیرنده‌های آندروژنی و جنبه‌های شناختی ارتباط وجود دارد. بنابراین به نظر می‌رسد نیلوتاماید از طریق اثر بر گیرنده‌های آندروژنی می‌تواند بر یادگیری و حافظه موثر باشد. هدف این مطالعه، ارزیابی اثر نیلوتاماید بر موقعیت‌یابی فضایی در ماز آبی موریس و انعطاف‌پذیری سیناپسی ناحیه CA1 هیپوکمپ در دوران بلوغ موش صحرایی نر می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار ‌به‌طور تصادفی به 4 گروه 9 تایی تقسیم شدند. گروه‌های موردمطالعه شامل گروه دریافت کننده حلال (DMSO ده درصد) و گروه­های دریافت کننده مقادیر مختلف نیلوتاماید (5، 10 و 15 میکروگرم با حجم 5/2 میکرولیتر) می­باشد. حلال و دارو به مدت 4 روز قبل از آموزش تزریق می‌شد. ملاحظات اخلاقی: این مطالعه با کدscu.ac.ir /3061300، 24، 97EE/ در کمیته پژوهشی دانشگاه شهید چمران اهواز به ثبت رسیده است. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در گروه تحت تیمار با نیلوتاماید (15 میکروگرم)، در روز اول(05/0p<) و دوم (01/0p<) آموزش، زمان سپری شده و مسافت طی شده تا یافتن سکوی پنهان نسبت به گروه دریافت کننده حلال کاهش معنی‌دار داشت. در نتایج حاصل از ثبت پتانسیل­های میدانی مشخص گردید که نیلوتاماید اثر معنی‌داری بر شیب fEPSP و دامنه PS ندارد. نتیجه‌گیری: نتایج بیان‌گر این موضوع است که تزریق داخل بطن مغزی نیلوتاماید در دو روز اول باعث بهبود یادگیری فضایی شده، در حالی‌که با افزایش دوره تیمار (4روز) اثری بر یادگیری دیده نمی‌شود.