مقایسه اثر دو روش انحراف فکر بر شدت درد ناشی از باز کردن راه وریدی در کودکان

Abstract

زمینه و هدف: باز کردن راه وریدی شایع‌ترین رویه درمانی تهاجمی دردناک برای کودکان بیمار می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه دو روش انحراف فکر شامل حل معما و موسیقی بر درد رگ‌گیری صورت گرفت. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 243 کودک 7 تا 9 ساله با تجویز بازکردن راه وریدی در مرکز امیرکبیر اراک ‌به‌صورت تصادفی‌سازی بلوکی در گروه‌های مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای یک گروه قبل و حین بازکردن راه وریدی نمایش حل معما و برای گروه دیگر نمایش موسیقی با تبلت مشابه صورت گرفت. رگ‌گیری در هر سه گروه با استفاده از کانولای اندازه 22 توسط یک پرستار و در مکان مشابه انجام شد. درد رگ‌گیری با استفاده از مقیاس ونگ-بیکر ‌اندازه‌گیری و اختلاف میانگین نمرات درد سه گروه با آزمون کروسکال والیس بررسی شد. ملاحظات اخلاقی: این پژوهش با کد IR.ARAKMU.REC.1397.061 در شورای اخلاق دانشگاه علوم پزشکی اراک تصویب و هم‌چنین با کد IRCT20150818023670N3 در مرکز کارآزمایی بالینی ایران به ثبت رسید. یافته‌ها: اختلاف نمرات میانگین شدت درد بین گروه حل معما (92/0 ± 14/1)، گروه موسیقی (98/37±0/2) و گروه کنترل ( 76/0 ± 44/ 3) معنی‌دار بود (05/0p<). آزمون بونفرونی نشان داد که اختلاف میانگین نمرات درد گروه‌های حل معما و موسیقی با گروه کنترل معنی دار و در گروه حل معما کمتر بود (001/0 p<). نتیجه‌گیری: دو روش انحراف فکر درد ناشی از رگ گیری را کاهش داد . با توجه به کمتربودن میانگین درد در گروه حل معما استفاده از آن برای کاهش درد پیشنهاد می‌شود.