تحلیل میزان آمادگی عملیاتی خانوارهای شهری در برابر زلزله مطالعه ی موردی: شهر کرمان

Abstract

سوانح طبیعی یکی از موضوعاتی است که امروزه بیشتر شهرهای جهان با آن مواجه اند. کشور ایران نیز به علت موقعیت جغرافیایی<br />خود به طور مکرر با وقوع سوانح طبیعی به خصوص زلزله مواجه بوده است که این امر لزوم به کارگیری فرایند مدیریت سوانح را برای کاهش<br />خسارات ناشی از وقوع زلزله آشکار می سازد. در این راستا هدف از این پژوهش بررسی میزان آمادگی عملیاتی به منزله ی مهم ترین مرحله از<br />چرخه ی مدیریت سوانح در سطح چهار منطق هی شهر کرمان است. این پژوهش از نظر روش، توصیفی- تحلیلی و از نوع پیمایشی است.<br />داده های مورد نیاز با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، بررسی های میدانی و به کمک ابزار پرسش نامه در سطح خانوار گردآوری شده است.<br />بدین ترتیب که جامعه ی آماری ۱۴۱۸۶۷ خانوار ساکن شهر کرمان است که حجم نمونه طبق رابطه ی کوکران معادل ۳۵۰ خانوار برآورد<br />شده است. روش نمونه گیری خوشه ای متناسب با حجم نمونه است. نهایتاً پس از گردآوری داده ها، تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار<br />SPSS و انجام آزمونهای تحلیل واریانس یک طرفه، توکی و همبستگی پیرسون صورت گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد آمادگی<br />مه مترین مرحله قبل از وقوع سوانح است که در این زمینه بین چهار منطق هی شهر کرمان تفاوت وجود دارد، به طور یکه منطقه ی دو با<br />میانگین 52 / 52 ، بیشترین و منطقه ی چهار با میانگین 64/ 46، کمترین آمادگی در زمین هی عملیاتی را دارد. همچنین وضعیت اقتصادی<br />– اجتماعی خانوارها با سطح معناداری 00 2 / 0 و ضریب وزنی ۱۶۷ / 0 با میزان آمادگی عملیاتی آ نها در ارتباط است، یعنی هر چه پایگاه<br />اقتصادی – اجتماعی خانوارها بهبود یابد به همان نسبت سطح آمادگی عملیاتی آن ها در برابر زلزله نیز افزایش می یابد.<br />