نگاهی چند سطحی به امر ازخودبیگانگی اجتماعی (اجتماع گریزی فرهنگی)، استان اردبیل

Abstract

بیگانگی اجتماعی یا انزوای اجتماعی، گسست از اجتماع، عزلت و طرد شدن از بدنه نظم اجتماعی و پیوستن به دنیایی از ویرانگری اجتماعی است. بیگانگی در نگاه فرهنگی اجتماعی، همان گریز از اجتماع و نگرشی بدبینانه نسبت به اعضای گروه و جامعه است، آنچه در جامعه مدنی، در ارتباط با این مسئله، بیشتر مدنظر است، نظم و امنیتی است که هم فرد ازخودبیگانه و هم محیط اطرافش را مورد تهدید و آسیب قرار می‌دهد. هدف اصلی در این پژوهش نگاهی چند سطحی به امر ازخودبیگانگی اجتماعی (اجتماع گریزی فرهنگی) در استان اردبیل است. این پژوهش با روش پیمایشی (نظرسنجی پرسشنامه‌ای) و ابزار کمی به سؤالات پژوهش پاسخ داده و برای تعیین میزان انطباق‌پذیری مقیاس با واقعیت تجربی از پایایی (آلفای کرونباخ) و روایی (سازه‌های نظری، محتوایی و تجربی)، بهره گرفته است. واحد تحلیل، فرد بوده و برای تجزیه‌وتحلیل روابط بین متغیرهای پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون استفاده‌شده است. نتایج حاصل نشان می‌دهد که بین اعتماد اجتماعی (231/0-)، طرد اجتماعی (416/0)، احساس آنومی (345/0)، خشونت در خانواده (346/0)، ناکامی اجتماعی (432/0) و انزوای اجتماعی (210/0) با ازخودبیگانگی اجتماعی رابطه معنی‌داری وجود دارد.