بررسی تنوع در سیاستگذاری فرهنگی ایران مطالعه موردی: قانون اساسی و سند نقشه مهندسی فرهنگی

Abstract

خط‌مشی‌گذاری فرهنگی در جامعه اسلامی ایرانی، علاوه‌بر آنکه باید برگرفته از آموزه‌های اسلامی باشد؛ باید متناسب با جامعه ایرانی و اقتضائات بومی نیز باشد. از سوی دیگر، ایران مانند بسیاری از کشور‌ها دارای تنوع و گوناگونی‌های قومی- زبانی، دینی- مذهبی و زیستی-جغرافیایی است که باید در سیاست‌گذاری فرهنگی به آن توجه کرد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی این موضوع است که اقتضائات بومی و تنوع‌های موجود در کشور چه جایگاهی در سیاست‌گذاری فرهنگی ایران دارد. به این منظور دو سند بالادستی قانون اساسی و سند نقشه مهندسی فرهنگی با روش تحلیل مضمون مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که از بین تنوع‌های موجود در کشور، تنوع‌های قومی-زبانی و دینی- مذهبی، جایگاه ویژه‌ای در سیاست‌های کلان فرهنگی کشور، حداقل در مرحله تدوین، دارند؛ اما درخصوص تنوع جغرافیایی، توجه جدی به نقش تنوع جغرافیایی در سیاستگذاری‌های فرهنگی صورت نگرفته است. بنابراین تأکید این تحقیق بر آن است که توجه بیشتری به نقش تنوع جغرافیایی و تأثیرات اقلیمی در تدوین سیاست‌ها و خط‌مشی‌های فرهنگی شود. در پایان نیز نمونه‌هایی از تأثیر تنوع جغرافیایی بر سیاستگذاری فرهنگی ارائه شده است.