نقدی بر ساختار اشعار قیصر امین پور

Abstract

ادبیات، اعم از نثر و نظم همة آنها به صورت<br /> منسجم و یکدست نیستند، بلکه برخی در مرتبة عالی،<br /> برخی متوسط و بعضی نیز ضعیف اند<br /> و همین موضوع اندیشمندان سخن سنج<br /> را بر آن داشته است تا به نقد<br /> سره و ناسرة آن بپردازند و نقد ادبی آن است که به ارزش و اعتبار آثار ادبی پرداخته شود و نیک و بد آن<br /> در معرض دید خوانندگان آن آثار قرار گیرد. با این بیان می توان<br /> فهمید که یک اثر ادبی، به ویژه<br /> شعر، آن<br /> است که منتقد با نگرش عمیق و دقیق، عبارات و مضامین آن را ارزیابی کند. در نقد ساختاری، اجزای یک<br /> سروده را نباید به صورت کیبعدی<br /> بررسی کرد، بلکه باید در مقوله های<br /> آوایی، لغوی و نحوی نیز تجزیه و<br /> تحلیل نمود و در بررسی آوایی به ساختار وزن، قافیه، ردیف و موسیقی کلام و معنی شعر نیز توجّه ویژه<br /> کرد. با این توصیف بررسی ساختار شعر، امکان پذیر<br /> نیست جز آنکه در پرتو تصویرهای خیالی انجام گیرد.<br /> شعر قیصر امین پور،<br /> شاعر دردآشنای پس از انقلاب نیز در همین راستا گام برمی دارد.<br /> ویژگی های<br /> شعر<br /> امین پور<br /> عبارتند از: ستایش و عشق، تصویرسازی های<br /> زیبا، مذهب اعتراض، غمگنانه<br /> بودن، تکرار و بازی<br /> با کلمات، به کارگیری<br /> تلمیحات، هنجارگریزی دستوری و واژگانی، نارسایی وزن و موسیقی، حشوگویی<br /> و سروده های<br /> سست و کم ارزش، ادبیات کودکانه، تتبع از شاعران دیگر، استفاده از واژه های عامیانه و<br /> بهره گیری از آرایه های<br /> شعری از قبیل: تشبیه، استعاره،<br /> جناس، پارادوکس یا تناقض نمایی،<br /> غلوّ، مراعات<br /> نظیر، ساختار<br /> آوایی، ترکیبات نو، تضاد، تمثیل و غیره.