بازآفرینی منظر دو باغ گورکانی در دهلی و کابل

Abstract

زمینه‌گرایی در ادبیات مدرن از اصول اولیه مورد توجه در باغ‌سازی مغولی بوده است. دو تجربه ارزشمند بازسازی باغ‌مقبره همایون و باغ بابر نشان‌دهنده اهمیت انتخاب سایت و مکان‌یابی باغ نسبت به بستر طبیعی خود است. این دو پروژه مرمت در ابعاد مختلف بیانگر نکاتی در زمینه‌های مختلف فضاسازی، طرح کاشت، احیای شبکه آبی باغ و مرمت راه‌ها و کفسازی‌هاست. توجه به سه وجه هندسه و کارکردهای فضایی، طرح کاشت مثمر و غیر مثمر باغ و سیستم یکپارچه آبی برای هریک از این دو باغ سیاست‌ها و راهبردهای نزدیکی را به دنبال داشته است که همگی در راستای احیای صحیح و مطابق با اسناد موجود اتخاذ شده‌اند. فارغ از انتخاب ماهرانه سایت، این مناظر با سیستم‌های ساده تفکیک فضا، به هم پیوستگی آب به عنوان یک عنصر زیباشناسانه و سودمند و تکمیل ساختار فضایی با انبوه گیاهان مثمر و تزئینی، قابل شناسایی هستند. هرچند این باغ‌ها در اساس برای استفاده و لذت شخصی ساخته شده بودند، امروزه بخشی از فضای شهری هستند که تغییرات آنها در بستر شهر با مشخصه‌های زیر قابل شناسایی است. 1- تغییر در استفاده (تغییر کاربری) : از ملک شخصی به پارک‌ تفریحی؛ 2- ویژگی‌های کاشت : از باغ میوه به پارترهای چمن‌کاری شده؛ 3- ترکیب بندی فضایی : از تراکم و انباشتگی به گشودگی و دید باز. کاربرد عملی و نظری این جنبه‌ها عمیقاً بر برنامه‌های ناظر بر حفاظت و نگهداری در آینده تأثیر می‌گذارد.