زمینه، تضمین تداوم حیات منظرین؛ دگرگونی رویکرد طراحی پروو از پاریس تا لندن

Abstract

زمینه‌گرایی از رویکردهای پست مدرن در طراحی از جمله در معماری منظر و فضاهای عمومی و شهری به شمار می‌رود؛ به طوری که فضا بدون بافت اطرافش بی‌ارزش تلقی می‌شود. در بین معتقدان به زمینه‌گرایی، در این‌که کدام بخش زمینه پررنگ‌تر و برجسته‌تر است، اختلاف نظر وجود دارد و معماران هر‌کدام مطابق برداشت متفاوتشان از زمینه‌گرایی طرح‌هایشان را متبلور می‌سازند. در این بین، عده‌ای تاریخ سایت، عده‌ای مردم وفرهنگ حاکم بر بستر طرح، و گروهی کالبد و همجواری‌ها را مهم می‌دانند. به بیان دیگر در زمینه‌گرایی به جزیی بیشتر بها داده می‌شود که به نوعی سهمی در زنده نگه‌داشتن خاطرۀ جمعی داشته‌باشد و این در معماری منظر به واسطۀ حضور چندوجهی‌اش در زندگی فردی و جمعی مخاطب،ارزش بیشتری پیدا می‌کند. در پروژه‌های«آلن پروو»، مفهوم زمینه‌گرایی فراتر از عوامل کالبدی زمینه، شکل می‌گیرد. او زمینه را به مثابه رویداد تاریخی می‌پندارد که وجوه اجتماعی و فرهنگی زندگی نیز بر آن تأثیر گذاشته و در کالبد نمود پیدا می‌کند. به بیان دیگر، زمینه در کار او به‌صورت ترکیبی از عوامل کالبدی، تاریخی و اجتماعی ظاهر می‌شود. این نوشتار بر آن است که با تحلیل رویکردهای آلن پروو، نظریۀ زمینه‌گرایی وی را از ورای مقایسۀ تطبیقی در طراحی دو پارک کورنو و سد تیمز که به ترتیب اولین و آخرین پروژه‌های طراحی شدۀ وی هستند را مورد نقد و بررسی قرار دهد.