گذر از فرهنگ به پارکینگ؛ بررسی طرح پیاده‌راه خیابان صبا

Abstract

تداوم رشد انسان در گرو زندگی و تعاملات اجتماعی است و موجودیت شهر با حضور انسان‌ها در آن معنا پیدا می‌کند. یکى از فضاهاى جمعى که می‌تواند نقش حایز اهمیتى در ارتقاى فعالیت‌هاى اجتماعى‌ـ فرهنگى جامعه ایفا کند، پیاده‌راه است. حرکت عابر پیاده در پیاده‌راه‌ها، به‌واسطه طراحى مناسب و شناخت مبتنى بر جنبه‌هاى منظرین شهر، موجب افزایش ادراک، ارتقاى هویت و احساس تعلق به محیط و زیبایى می شود. در آستانه هزاره سوم بسیارى از کشورهاى توسعه‌یافته، پیاده‌مدارى را در حد چشم‌انداز توسعه شهرى ارتقا داده و به گسترش پیاده‌راه‌ها پرداخته‌اند. خیابان صبا با دارا بودن پتانسیل کافى و نقش پررنگ گذر فرهنگ و هنر در طرح جامع تهران، به علت عدم توجه به منظر شهرى در روند طراحى، نتوانسته پاسخگویى مناسب در راستاى نیاز ساکنان باشد. لذا این نوشته درصدد است با استناد به دانش منظر شهرى، پیاده‌راه خیابان صبا را به مثابه یک فضاى جمعى تحلیل و ارزیابی کرده و با بررسى و ارایه "پهنه بندى تلفیقى" خیابان صبا که بر اساس پهنه هاى غالب آن، شامل : "پهنه‌بندی تاریخى" ،"پهنه‌بندی فعالیتى" و "پهنه‌بندی سبک معمارى" است، راهکارهایى در راستاى ارتقاى هویت و کیفیت فضایى پیاده راه صبا ارایه دهد.