دادرسی به‌صِرف یمین

Abstract

چکیده<br /> امروزه در رسیدگی‌های قضایی توجه به ادلّه اثبات دعوا نقش کلیدی و راهگشا در حل مسائل و پرونده‌های قضایی ایفا می‌نماید، اما این امر منوط به برداشت صحیح از قوانین و مقررات است. اختلاف نظرات موجود در میان دادگاه‌ها در تفسیر نحوه اجرای قوانین شکلی بعضاً منجر به تضییع حق مدّعی فاقد دلیل عینی و مثبت دعوا همچون شهادت شهود یا سند می‌گردد. گاه خواهان در قسمت مربوط به دلایل، تنها دلیل خود را سوگند ذکر می‌نماید یا حتی دلیلی به‌عنوان سوگند در قسمت مربوط به دلایل ذکر ننموده و تنها در قسمت شرح دادخواست نسبت به بیان دلیل خود به‌عنوان سوگند خوانده اکتفا می‌کند. در مواردی نیز اساساً نه در ستون ادلّه و نه در شرح خواسته، به هیچ دلیلی استناد نمی‌کند. این تحقیق به روش اسنادی به دنبال پاسخ‌گویی به این سؤال است که در این موارد دادگاه‌ها چگونه باید به پرونده رسیدگی نمایند تا از تضییع حق مدعی جلوگیری گردد؟ هر یک از این صور دارای احکام خاص خود است؛ اما به‌طور خلاصه می‌توان گفت که مسئله مهم که مدنظر بند ۶ ماده ۵۱ قانون آیین دادرسی مدنی است، ذکر دلیل است خواه در ستون مربوطه یا هر بخش دیگر دادخواست. به‌علاوه سوگند صرفاً در<br /> <br /> <em><br clear="all" /> </em><br /> صورتی قابل استناد است که دلیل دیگری مورد استناد قرار نگرفته باشد و یا قاضی در چهارچوب ماده ۱۹۹ قانون آئین دادرسی مدنی تحصیل ننماید.