بررسی تطبیقی اسناد در قانون تجارت الکترونیکی ایران 1382 و قانون نمونه آنسیترال 1996

Abstract

انتقال اطلاعات در فضای مجازی، از طریق داده‌پیام‌ها صورت می‌گیرد که بعضی از این داده‌ها حاوی اراده انشایی سازندگان آن‌ها است که منجر به تشکیل اعمال حقوقی در این فضا می‌شود. طرفین روابط الکترونیکی برای دفاع از حقوق خود ناگزیر به ادله اثبات دعوا متمسک می‌شوند. از مهم‌ترین دلایلی که بیشترین کاربرد را در این فضا دارند اسناد الکترونیکی می‌باشند ما در این تحقیق با توجه به قانون تجارت الکترونیکی ایران 1382 و قانون نمونه آنسیترال 1996، جایگاه داده‌پیام‌ها را به‌عنوان دلیل اثبات دعوا تبیین نموده، بر اساس قانون مدنی مواد، راجع به اسناد، به تشریح سند در فضای الکترونیکی می‌پردازیم. اصل پذیرش سند الکترونیکی در نظام ادله اثبات دعوای ایران تثبیت‌شده اما ساز­کارهای لازم برای آن به وجود نیامده است و برخی قوانین موجود مانند قانون ثبت‌اسناد و املاک حوزه صدور سند رسمی را به‌صورت حضوری؛ مبنای پذیرش حضوری بودن طرفین نزد سردفتر احراز روانی متقاضی سند و آزادی اراده وی بوده که فقدان حضور فیزیکی منجر به افزایش تقلب، جعل و سوءاستفاده خواهد بود. مشکلی که طرفداران ثبت الکترونیکی را به چاره‌اندیشی و تحدید حوزه صدور سند رسمی الکترونیکی نموده است.