پلیمریزاسیون پیوندی متیل‌متاکریلات بر سطح نشاسته ذرت در محیط آبی برای تهیه یک زیست پلاستیک فرایند پذیر

Abstract

<em>در این پژوهش پیوندزنی متیل‌متاکریلات بر سطح نشاسته در یک سامانه پلیمریزاسیون دوغابی به‌منظور تهیه یک زیست پلاستیک، موردبررسی آزمایشگاهی قرارگرفته است. تأثیر عامل ­هایی مانند دمای پلیمریزاسیون، درصد وزنی مونومر متیل‌متاکریلات و نیز درصد وزنی آغازگر بر درصد پیوند زنی مورد مطالعه قرار گرفت و بیش‌ترین درصد پیوند زنی (34%) در شرایط بهینه‌دما (°C 75)، درصد وزنی مونومر به نشاسته (80%) و درصد وزنی آغازگر به نشاسته (5/2%) به دست آمد. نتیجه­ های پیوند زنی نشان می‌دهد با افزایش دما تا دمای بهینه، درصد تبدیل کل، درصد پیوند زنی و درصد هموپلیمر افزایش می‌یابند و پس از دمای بهینه تنها درصد هموپلیمر روند افزایشی دارد. نتیجه­ های بررسی پارامتر درصد وزنی مونومر نشان می‌دهد تا درصد وزنی بهینه پارامترهای پیوند زنی افزایش می‌یابد و پس از آن درصد پیوندزنی کاهش، درصد هموپلیمر افزایش و درصد تبدیل به تقریب ثابت می‌ماند. نتیجه­ های بررسی پارامتر درصد وزنی آغازگر روند همانندی با نتیجه­ های پارامتر درصد وزنی مونومر نشان داد، اما درصد تبدیل کل در این حالت پس از نقطه بهینه همچنان روند افزایشی دارد. با استفاده از پرتو سنجی فروسرخ انتقال فوریه و بررسی تصویرهای SEM، پس از استخراج هموپلیمر از کوپلیمر به‌دست‌آمده، مشخص می‌شود که پلی (متیل‌متاکریلات) بر سطح نشاسته پیوند زده‌شده است. نتیجه ­های تصویرهای SEM نشان می‌دهد ریخت شناسی گرانول‌های نشاسته خالص پس از پیوند زنی به طور کامل تغییر کرده است و ساختار کروی شکل آن به طور کامل تخریب‌شده است. همچنین برای بررسی فرایند پذیری کوپلیمر، از آزمون MFI استفاده شد و دیده شد با افزایش درصد پیوند زنی، شاخص جریان مذاب کوپلیمر افزایش می‌یابد؛ درنتیجه فرایند پذیری بهبود می‌یابد.</em>