اثر نوع و شدت انقبا ضهای ارادی بر برخی متغیرهای الکتروفیزیولوژیایی پرش عمودی ورزشکاران دو و میدانی

Abstract

هدف از این پژوهش عبارت است از تعیین اثر نوع و شدت انقبا ضهاى ارادى بر برخى متغیرهاى الکتروفیزیولوژیایى پرش عمودى. آزمودن ىهاى این پژوهش دوازده ورزشکار تمری نکردة دو و میدانى بودند 4 سال) /08±1/ 67 کیلوگرم، پیشینة تمرین: 5 /15±3/ 1 متر، وزن: 79 /75±0/ 23 سال، قد: 06 /83±1/ (سن: 19 که در پنج روز متفاوت، تصادفی یکى از پنج پروتکل گر مکردن (گروه کنترل)، گر مکردن و اجرای نی ماسکوات 1)، گر مکردن و اجرای یک نوبت سه تکراری نی ماسکوات پویای زیربیشینه ( 75 تا 80 درصد MR) پویای بیشینه 1)، گر مکردن و اجرای یک نوبت چهار ثانی های نی ماسکوات ایستای بیشینه، گر مکردن و اجرای یک نوبت MR هفت ثانی های نی ماسکوات ایستای زیربیشینه ( 75 تا 80 درصد بیشینه) را اجرا کردند. پنج دقیقه پس از اجرای هر گرو ههاى عضلانى (EMG) پروتکل، از آزمودن ىها آزمون پرش عمودى به عمل آمد و فعالیت الکترومایوگرافى به ثبت رسید. پس (MVC) چهارسر و همسترینگ در مرحلة درو نگرای پرش و در هنگام حداکثر انقباض ارادى متغیر پژوهش از آن استخراج شد. براى تجزیه و تحلیل داد هها از تحلیل RMS/MVC شاخص ،EMG از ثبت واریانس با انداز ههاى تکرارى استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد ارتفاع پرش پس از انجام پروتک لهاى 10 درصد) و نی ماسکوات ایستای / 10 درصد)، نی ماسکوات پویای زیربیشینه ( 53 / نی م اسکوات پویای بیشینه ( 58 در حالی .(P≤0/ 7درصد) نسبت به ارتفاع پرش گروه کنترل به طور معنادارى افزایش یافت ( 05 / زیربیشینه ( 79 که هیچ تفاوت معنادار آمار ىای بین انداز هگیر ىهاى تکرارى در فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسر و بنابراین، با استفاده از گر مکردن ویژه شامل نی ماسکوات با شد تهاى بیشینه .(P > 0/ همسترینگ یافت نشد ( 05 و زیربیشینه نسبت به گر مکردن معمول م ىتوان عملکرد پرش عمودى متعاقب را بهبود بخشید که به نظر م ىرسد بیشتر مربوط به تغییرات درون عضلانى باشد.