بررسی روایی و پایایی مقیاس فقدان لذتجویی Snaith–Hamilton در دانشجویان دانشگاه اصفهان: یک بررسی مقدماتی

Abstract

چکیده زمینه و هدف: فقدان‌ لذتجویی یکی از مهم‌ترین علایم شایع در اختلالات افسردگی و اسکیزوفرنیا می‌باشد از این رو بررسی روایی و پایایی مقیاس فقدان ‌لذتجویی هدف پژوهش حاضر بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی با هدف اعتباریابی می‌باشد. تعداد 209 نفر(65 پسر و 144 دختر) از دانشجویان دانشگاه اصفهان به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. برای بررسی روایی مقیاس فقدان لذتجویی از روش‌های روایی محتوا، همبستگی گویه‌ها با نمره کل (تحلیل مواد)، همبستگی خرده آزمون‌ها با نمره کل و تحلیل عوامل و به منظور بررسی پایایی مقیاس از روش‌های آلفای کرونباخ و پایایی تنصیفی استفاده شد یافته‌ها: میانگین سنی گروه نمونه 47/20 سال و انحراف معیار آن 16/1 بود. دختران 9/68% و پسران 1/31% از شرکت‌کنندگان را تشکیل دادند. تحلیل عاملی مقیاس حکایت از وجود چهار عامل عمومی شامل؛ آشامیدن و خوراک، تعاملات‌ اجتماعی، تجربیات حسی و سرگرمی و تفریح داشت. در مجموع این چهار عامل 09/69% از واریانس کل سؤالات را تبیین کردند. ضرایب همبستگی گویه‌ها با نمره کل در تمام موارد معنی‌دار و بین 40/0 تا77/0 متغیر بود. ضریب همبستگی خرده مقیاس‌ها با نمره کل، برای خرده مقیاس آشامیدن و خوراک72/0، خرده مقیاس تعاملات اجتماعی 82/0، خرده مقیاس تجربیات حسی 89/0و سرگرمی و تفریح 68/0 برآورد گردید (001/0= p ). علاوه‌براین، پایایی مقیاس با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای کل مقیاس و خرده مقیاس‌ها بین 59/0 تا 86/0 به دست آمد. ضریب پایایی تنصیفی مقیاس 86/0 به دست آمد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که مقیاس فقدان لذتجویی از خصوصیات روان‌سنجی رضایت‌بخشی برای استفاده در دانشجویان دانشگاه اصفهان برخوردار می‌باشد. واژه‌های کلیدی: لذتجویی، مقیاس، فقدان لذتجویی، روایی، پایایی ، دانشجویان، دانشگاه اصفهان، Snaith–Hamilton