نقش سبک‌های فرزند پروری والدین در پیش‌بینی رشد اجتماعی کودکان پیش‌دبستان 5 و 6 ساله

Abstract

<br /> <strong>مقدمه</strong><strong>: </strong>این مطالعه با هدف بررسی نقش سبک‌های فرزند پروری والدین در پیش‌بینی رشد اجتماعی کودکان پیش‌دبستان 5 و 6 ساله انجام شده است. رشد و تکامل ابتدای کودکی یک پنجره فرصت برای ارتقاء سلامت است، بنابراین کیفیت مراقبت در این دوران نقش بسزایی در سلامت و رشد و تکامل مطلوب کودک دارد همچنین سن پیش دبستانی دوره مهمی برای رشد اجتماعی است.<br /> <strong>روش:</strong> این پژوهش به روش همبستگی انجام شده است و رابطه بین متغیرها مورد بررسی قرار گرفته است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان مقطع پیش دبستان مهدهای کودک شهر تهران (والدین کودکان مقطع پیش دبستانی) شامل 3 شهرستان تهران، ری و شمیرانات در سال تحصیلی 1398-1397 است که تـعداد 618 مهدکودک فعال را دارا می‌باشد.نمونه پژوهش شامل 236 نفر از کودکان و والدینشان با روش نمونه‌گیری تصـادفی خوشـه‌ای بود. افراد مورد پژوهش پرسشنامه سبک‌های فرزند پروری بامریند (1973) و پرسشنامه رشد اجتماعی وایلند (1965) را تکمیل نمودند و داده‌های بدست آمده با نرم افزار spss و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون فرضیه‌های پژوهش مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.<br /> <strong>یافته‌ها:</strong> نتایج نشان داد که میزان ضریب همبستگی مشاهده شده بین رشد اجتماعی و سبک‌های فرزندپروری والدین ارتباط دارد. از نظر آماری نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که ضریب همبستگی بین سبک‌های فرزندپروی سهل‌گیرانه و مقتدرانه با رشد اجتماعی در سطح معنـاداری 05/0p> مثبت و معنی‌دار است اما ضریب همبستگی پیرسون بین سبک فرزندپروری مستبدانه و رشد اجتماعی در سطح اطمینان 95 درصد رابطه معنی‌داری وجود ندارد. همچنین نتایج رگرسیون چندمتغیره نشان داد، سبک فرزندپروری مقتدرانه در سطح معنی داری آزمون (0.0001) بهترین متغیر برای پیش‌بینی رشد اجتماعی کودکان است. با استناد به یافته‌های به دست آمده از این پژوهش می‌توان گفت، سبک‌های فرزندپروری یکی از پیش‌بینی کننده‌های مهم رشدی بویژه در حیطه اجتماعی کودکان است. لیکن تفاوتی که در این پژوهش با سایر پژوهش‌های انجام شده دارد، این است که نتایج ارتباط بین سبک سهل‌گیرانه و رشد اجتماعی را نشان می‌دهد.<br /> <strong>نتیجه‌گیری: </strong>با توجه به یافته‌های بدست آمده می‌توان نتیجه‌گیری کرد: زمانی که والدین در روش‌های تربیتی خود در مورد فرزندشان ثابت قدم هستند، رفتارهای ابراز وجود و اعتماد را به آنها ارائه می‌دهند، به گفته‌های کودکان خود گوش می‌سپارند و گفتگو با آنها را ترویج می‌دهند؛ همچنین روش انضباطی آنان توأم با گرمی، منطق و انعطاف پذیری است و تا حدی به کودکان خود آزادی <em>(سبک سهل‌گیرانه که در پژوهش های دیگر ارائه نگردیده است )</em> می دهند، کودکان رشد اجتماعی بیشتری را نشان می دهند.